بریده‌هایی از کتاب جشن فراموشی‌ ها

تا کینه به دل راه نیابد، هر شب در حافظه‌ام جشن فراموشی‌هاست

راز دل خود به اشک اگر می‌گفتم این طفل زبان‌بسته به عالم می‌گفت

آواره منم، غریب من، تنها من خسران‌زدهٔ آخرت و دنیا من ای حادثهٔ بزرگ! ای عشق! بیا در شهر نمانده هیچ کس الاّ من