بریده‌هایی از کتاب صلیب و صلابت

عزیزان! از صحبت حاکمان و امیران و زاهدان ریایی و صوفیان جاهل دوری کنید که همراهی با آنان، انسان را به قساوت قلب گرفتار می‌کند.

ـ فساد طبقه‌ی حاکم و علمای دین چنان اخلاق مردم جامعه را آشفته می‌سازد که دیگر نمی‌توان طبقه‌ی زحمت‌کش و محروم جامعه را هم اصلاح کرد! سرور من! طبقه‌ای که آه در بساط ندارند، برهنه می‌گردند و گرسنه می‌خوابند، مدام غارت می‌شوند و به اسارت می‌روند و هرچه به دست می‌آورند، بی‌امان از دست می‌دهند. اگر زن یا دختر زیبایی داشته باشند مال خودشان نیست و اگر مالی به کف آرند، اگرچه مزد دو روز کار جانکاه آنان باشد، مأموران دولت یا دزدان وابسته به این مأموران از دستشان می‌گیرند. دیگر برای این طبقه محروم فرصتی نمی‌ماند که به آتش دوزخ فکر کنند یا نعمت بهشت! و برای این طبقه امکان یا فرصتی به دست نمی‌آید تا گناهی بکنند و در فکر توبه باشند. طبقه‌ای که از حلال شکمشان سیر نمی‌شود، چگونه می‌توانند به حرام دست دراز کنند؟ کسانی که ناموس خودشان در امان نیست، چگونه می‌توانند به حرمسرای حاکمان و عالمان خیانت ورزند؟

سرورم! تکلیف هم تنها نماز و روزه نیست، مبارزه با شرک و ستم هم تکلیف است. من چگونه می‌توانم در زمانی که همه جا خون می‌بارد، خانه‌ها ویران، مردم گرسنه، دل‌ها لرزان و چشم‌ها گریان‌اند، در گوشه‌ای بنشینم و مدام از گناهی که نکرده‌ام، توبه کنم؟! سرورم! مگر توبه فقط برای من و تهیدستان دیگر است؟ مگر توبه بر خلیفه، وزیر و امیران واجب نیست؟! آنانی که خون مردم را می‌مکند و مانند درندگان نه تنها به نان مردم، بلکه به جانشان نیز رحم نمی‌کنند! سرورم! توبه بر من لازم است یا بر کسانی که این همه بردگان را به کار می‌گیرند، اما شکمشان را سیر نمی‌کنند؟! توبه بر گرسنگان و تهیدستان واجب است یا بر آنان که صدها غلام و کنیز را وسیله‌ی شادی و سرگرمی خود قرار داده‌اند؟

تو این غارت‌گران را توبه فرما! که محرومان همیشه توبه‌کارند!

ـ مادر تو خبر نداری که نه تنها رئیس شرطه، بلکه وزیر و خلیفه نیز مانند قحطی‌زدگان، نان از کف مردم می‌ربایند؟! گویی که خداوند به آنان جز این مأموریت نداده است که مردم را اسیر کنند و درد و رنج بدهند و با بهانه‌های مختلف همچون زکات، رشوه، هدیه، مصادره و غارت و دزدی، دارایی آنان را از دستشان بگیرند. نه تنها خلیفه و وزیر و مأموران دولتی کیسه‌ی مردم را خالی می‌کنند، بلکه کار علما و مشایخ نیز همین است. آنان نیز به بهانه‌هایی چون تعلیم دین، آموزش علوم دینی، تبرک، نذر، توسل و شفادادن، دست به کیسه‌ی مردم می‌برند. توده‌ی مردم در جامعه‌ی ما از هر سو ستم می‌بینند. پیامبر که آن همه زحمت کشید، هیچ مزد و پاداشی برای کارش نمی‌خواست. اما اینان که شب و روز در ناز و نعمت‌اند و عیاشی می‌کنند، به هزار روش از مردم بهره‌برداری می‌کنند.