بریده‌هایی از کتاب جام جهانی در جوادیه

شروع مسابقه بود. بچه‌ها یک "یا علی" بلند گفتند. بابک از جا بلند شد و رو به تماشاچی‌ها فریاد کشید: «بچه‌ها یا علی!» در یک‌آن فریاد: "یا علی" سالن را لرزاند.

سالن پر از فریاد و تشویق شد: «ایران، ایران، ایران، ایران!»

حمید برتی فوگتس گفت: «قرار نشد تو کار من دخالت کنید. من خودم می‌دانم چطوری تیم‌های هم‌گروهمان را آنالیز کنم.» امیر گفت: «آنالیز دیگه چیه؟» حمیدرضا خنده‌کنان گفت: «یعنی مقابل مادرتان لیز نخورید. به زبان ترکی آنا یعنی مادر، لیز هم که همان لیزخوردن خودمان است.»

ـ بزک نمیر بهار می‌آد کمبزه با خیار می‌آد! سیاوش خنده‌خنده گفت: «این دیگر ترجمه‌بشو نیست.»

کار کجاست آقاسیاوش؟ من اجازه‌ی اقامت ندارم. اگر مأموران اداره‌ی مهاجرت بفهمند که امثال من اینجا کار می‌کنیم، می‌گیرندمان و می‌فرستند افغانستان. مهندس هم این را می‌داند و تا می‌تواند از ما کار می‌کشد و حقوق کم می‌دهد. به کسی هم نمی‌توانیم شکایت کنیم.

چشمان اکرم‌خانم جوشید: «الهی من بمیرم که عرضه ندارم خرج عمل تو را جور کنم!»

اکرم‌خانم رفت طرف روشویی و به صورتش آب زد. وقتی برگشت چشمانش سرخ شده بود. ـ خُب پسرهای نازنینم، سیاوش قراره فردا مرخص بشه. دوست دارم هرچی میوه و شیرینی توی یخچال هست، بخورید تا چیزی جا نماند. مردش هستید؟ یوسف خیسی چشمانش را گرفت و خندید: «تا رشید هست غصه نخورید. خُب رشیدجان، حمله؟»

سیاوش با حرص و غضب گفت: «خُب خاک‌توسر، تو که آن بابا را کشتی، خانم مارپل را هم می‌کشتی ما از شرش راحت می‌شدیم.»

صدای گزارشگر روی تصاویر فوتبال شنیده می‌شد: «نوجوانان ایرانی بسیار خوب بازی کردند. یکی از آنها سیاوش یحیوی است. نوجوانی که در هر بازی گل‌های سرنوشت‌سازی زده. اما در آخرین بازی ناگهان حالش خراب شد.» بعد تصاویری پخش شد که سیاوش ناگهان دست بر قلب گذاشته و روی زمین می‌افتد. اکرم‌خانم به صورت زد. سیاوش خواست کانال تلویزیون را عوض کند. اما دیر شده بود. اکرم‌خانم گریه‌کنان گفت: «بیا اینجا ببینم، پسرم.» سیاوش جلو خزید. اکرم‌خانم سیاوش را بغل کرد و بغضش ترکید.

تماشاچی‌ها تشویق می‌کردند. ـ سنگ را زدیم به شیشه ایران برنده می‌شود!