بریده‌هایی از کتاب نشخوار ذهنی

اگر افراد به مدت پانزده تا بیست دقیقه به نوشتن در مورد تلخ‌ترین تجربیات منفی‌شان بپردازند (خلق یک روایت در مورد آنچه اتفاق افتاده)، احساس بهتری پیدا خواهند کرد، کمتر به پزشک مراجعه می‌کنند و سیستم دفاعی بدنشان قوی‌تر خواهد شد. رویدادنویسی کمک می‌کند که ما تجربیات خود را از چشم یک روایتگر که مشغول خلق یک داستان است ببینیم و این به فاصله‌گیری از تجربیات کمک می‌کند.

فعالیت‌هایی مثل پیاده‌روی، رفتن یه یک کنسرت، مشاهده مناظر طبیعی، یا حتی مرتب کردن خانه و بسیاری کارهای به ظاهر کوچک دیگر، تأثیرات شگفت‌انگیزی بر کاهش نشخوار ذهنی ما دارند.

دانشمندان دریافتند که تجربیات درونی بر تجربیات بیرونی چیرگی دارند. ثابت شد که آنچه شرکت‌کنندگان به آن فکر می‌کردند، نسبت به آنچه که در حال انجام آن بودند، تأثیر بیشتری بر شادی آن‌ها دارد. این پدیده توجیه کنندهٔ یکی از تجربیات تلخی‌است که همه مردم گاهی با آن مواجه می‌شوند: قرار گرفتن در موقعیتی که باید شاد باشید (برای مثال، بودن در جمع دوستان یا جشن گرفتن برای یک موفقیت) اما یک فکر تکرارشونده، ذهن شما را آزار می‌دهد. خُلق و خوی شما را افکارتان تعیین می‌کند نه آنچه انجام می‌دهید.

در واقع، به محض این‌که چیزی را باور کنید، دستگاه عصبی با افزایش یا کاهش فعالیت بخش مربوطه در مغز یا بدن، باور شما را به واقعیت نزدیک می‌کند.

ما معمولاً خردمندی را با سن بالا مرتبط می‌دانیم زیرا هر چه بیشتر زندگی کنید، ابهامات بیشتری را تجربه می‌کنید و از آن‌ها می‌آموزید. اما تحقیقات نشان می‌دهند که می‌توان فارغ از سن افراد به آن‌ها آموزش داد تا با فاصله گرفتن از مشکلات، به خردمندی برسند.

جوامع، از طریق فرهنگی که به ما القاء می‌کنند، می‌توانند ابزار لازم برای مقابله با نشخوار ذهنی را در اختیارمان قرار دهند. فرهنگ‌ها راهکار مهم دیگری را نیز علاوه بر باورها به ما انتقال می‌دهند: آیین‌ها.

نشخوار ذهنی شامل افکار و هیجانات ادواری منفی است که توانایی منحصربه‌فرد ما برای درون‌نگری را از یک موهبت تبدیل به یک نفرت می‌کند.

گرایش به نظم بخشیدن به عناصر محیط پیرامون، حتی در موقعیت‌هایی که عملکرد ما مورد ارزیابی قرار نمی‌گیرد، به‌عنوان سدی در مقابل نشخوار ذهنی عمل می‌کند.

پیشنهاد توصیه و کمک بدون در نظر گرفتن نیازهای فرد، می‌تواند به حس خودکارآمدی او (باور به این‌که می‌تواند چالش‌های خود را مدیریت کند) آسیب بزند. به بیان دیگر وقتی ما می‌بینیم که دیگران به ما کمک می‌کنند در حالی‌که ما این را از آن‌ها نخواسته‌ایم، احساس می‌کنیم که به نوعی بیچاره و ناکارآمدیم؛ احساسی که صدای درونی ما ممکن است آن را دستاویز قرار دهد و تبدیل به نشخوار ذهنی شود.

صدای درونی منفی، تمام ظرفیت عصبی ما را اشغال می‌کند و جایی برای عملکردهای اجرایی باقی نمی‌گذارد. نشخوار ذهنی، توجه ما را فقط معطوف به منبع مشکل هیجانی ما می‌کند و عصب‌هایی که می‌توانستند استفاده بهتری داشته باشند را می‌دزد. در عمل، ما با رسیدگی به یک «وظیفه دوگانه» (یکی انجام امور جاری و دیگری گوش دادن به صدای درونی منفی)، عملکردهای اجرایی خود را کند می‌کنیم.