بریده‌هایی از کتاب چهارهزار هفته

برای این‌که تجربه‌ای معنادار داشته باشید، باید بتوانید روی آن دست‌کم تا حدی تمرکز کنید

ظرفیت ما در به‌کارگیری بخش دیگر توجهمان ــ یعنی نوع «بالا به پایین» یا ارادی‌اش ــ عامل تفاوت زندگی خوب و زندگی جهنمی است

وقتی به چیزی که برایمان چندان ارزشی ندارد توجه می‌کنیم، مبالغه نیست اگر بگوییم داریم از زندگی خود مایه می‌گذاریم و بهایش را با زندگی‌مان می‌دهیم

تجربهٔ زنده‌بودن چیزی نیست جز مجموع تمام چیزهایی که به آن توجه می‌کنیم

آنچه مغزتان به آن توجه می‌کند واقعیت را برای شما می‌سازد

آنچه مغزتان به آن توجه می‌کند واقعیت را برای شما می‌سازد

اینترنت مانعی بر سر راه تلاش‌های ما برای تمرکزکردن شده است

فقدان بخشی از زندگی است. همین است که هست؛ و چقدر آرامش‌بخش است که این را با تمام وجود بپذیریم.

اگر دارید در انجام‌دادن کاری تعلل می‌کنید چون نگرانید نتوانید کار بی‌نقصی از آب دربیاورید، نگران نباشید. براساس استانداردهای کمال‌گرایانهٔ تصوراتتان، مطمئن باشید که نتیجهٔ کار بی‌نقص از آب درنخواهد آمد. پس بهتر است کمال‌گرایی را کنار بگذارید و کار را شروع کنید.

«اگر در زمان حال هر هفته بخشی از زمان را به خود اختصاص ندهید، در آینده هیچ زمانی به‌صورت جادویی برای اوقات فراغت و داشتن زمان آزاد پیدا نخواهید کرد.»

«تمام زندگی بشر زمانِ قرضی است

زنده‌بودن فقط یک اتفاق است و حتی یک روز بیشترش هم تضمینی نیست

تجربه‌کردنِ فقط چند چیز در زندگی به شما حس تجربهٔ زندگیِ کامل داشتن نخواهد داد. در عوض، دوباره خود را در تلهٔ کارایی خواهید یافت. هرچه تجربیات فوق‌العاده‌تری داشته باشید، احساس می‌کنید می‌توانید تجربیات شگفت‌انگیز بیشتری داشته باشید

دست از این باور بردارید که می‌توانید مشکل پُرمشغلگی را با انجام‌دادن کار بیشتر حل کنید، چون این باور فقط اوضاع را بدتر می‌کند. و به‌محض این‌که این باور را کنار بگذارید که ممکن است روزی با این کار به آرامش ذهنی برسید، در زمان حال و در سیل کارهای پیشِ رو به آرامش ذهنی خواهید رسید، چون آرامش ذهنی شما دیگر به سروکله‌زدن با آن‌همه کار بستگی نخواهد داشت.

پذیرش محدودیت‌ها بهترین پادزهر در مقابل حس فشار زمانی و برداشتن اولین قدم در مسیر است: مشکل تلاش برای پیداکردنِ زمان برای تمام کارهای مهم ــ یا به میزان کافی از کارهایی که به نظر مهم است ــ پیدا نکردن زمان است.

بهره‌وری تله‌ای بیش نیست. کارآمدترشدن فقط باعث عجول‌ترشدن می‌شود و هرچه بیشتر کار کنید، کارهای بیشتری روی سرتان خراب می‌شود. هیچ آدمی در کل تاریخ بشر به «تعادل بین کار و زندگی»، با هر تعریفی که دارد، دست نیافته و شما نیز قطعاً با خواندن «شش کاری که افراد موفق قبل از هفت صبح انجام می‌دهند» به این تعادل نمی‌رسید.

جیمز هالیس توصیه می‌کند برای تمام تصمیم‌گیری‌های مهم در زندگی این سؤال را از خود بپرسید: «آیا این تصمیمی که می‌خواهم بگیرم چیزی به من می‌افزاید یا می‌کاهد؟»(۱۷۶) این پرسش کمک می‌کند به هدف فرونشاندنِ استرس تصمیم نگیرید و در عوض کمکتان می‌کند با اهداف درونی‌تر زندگی خود ارتباط برقرار کنید.

مثلاً پژوهشی که نشان داد افراد بیکار با فرارسیدن آخرهفته درست مانند کارمندها بعد از یک هفتهٔ پُرمشغله حس آسوده‌خاطری و خوشحالی دارند، گرچه آن‌ها اصلاً هفتهٔ کاری شلوغی نداشته‌اند. (۱۵۱) دلیلش این است که کل تفریح و جذاب‌بودن آخرهفته به این است که آن را با دیگرانی که آن‌ها هم در مرخصی‌اند بگذرانیم.

اگر کاربردی به موضوع نگاه کنیم، سه قانون سرانگشتی بسیار مفید برای کنترل قدرت صبوری، که نیرویی خلاق در زندگی روزانه است، وجود دارد. قانون اول نترسیدن از بروز مشکلات است. پشت میل ما به عجولانه دویدن به‌سمت مشکلات و چالش‌ها و تلاش برای «رسیدگی به آن‌ها» معمولاً توهمی ناگفته وجود دارد که یک روز بالأخره ممکن است به آینده‌ای بدون مشکلات برسیم. در نتیجه، بیشتر ما مشکلاتی را که با آن برخورد می‌کنیم دوبرابر مشکل‌ساز می‌بینیم: مسئلهٔ اول خودِ مشکلی است که با آن مواجه‌ایم و مسئلهٔ دوم برای این است که همهٔ ما ناخودآگاه باور داریم اصلاً نباید مشکلی داشته باشیم.

تنها زمانی می‌توانید دربارهٔ «آینده» مطمئن باشید که به «گذشته» پیوسته باشد.