بریده‌هایی از کتاب سنت شکن

نمی‌دانم در کدام بخش پذیرفته می‌شوم: فداکاری، رک‌گویی، هوشیاری، رفاقت و یا دلیری؟

خاصیت مرگ همین است؛ می‌تواند به راحتی است را به بود تبدیل کند.

آدم‌ها کامل نیستند و هر کسی ممکن است اشتباه کند

«اگه شاد باشی همه چیز آسون‌تر می‌شه.»

بهانه‌ها همیشه دستاویزی هستند که هر عمل اشتباهی را می‌توان با آن توجیه کرد پس نباید روی آن‌ها حساب باز کنیم و بر اساس آن‌ها تصمیم بگیریم.

دلیر واقعی کسیه که برای قدرت ارزش قائله و به اون اعتراف می‌کنه حتی اگه این قدرت متعلق به رقیبش باشه.»

این‌ها بهانه هستند. بهانه‌ها همیشه دستاویزی هستند که هر عمل اشتباهی را می‌توان با آن توجیه کرد پس نباید روی آن‌ها حساب باز کنیم و بر اساس آن‌ها تصمیم بگیریم. این جمله را پدرم همیشه به ما می‌گفت.

محبت و همکاری بین خانواده‌های بخش فداکاری آرامش‌بخش است. بعد از پایان هر مهمانی همه‌ی افراد بخش به هم کمک می‌کنند تا خانه‌ی صاحب‌خانه را تمیز و مرتب کنند.

قرار است لباس خاکستری، مدل موی ساده و رفتار بی‌تکلف فداکارها باعث شود توجه کمتری به خود جلب کنند اما انگار تمام این خصایص باعث شده بیشتر به چشم بیاییم.

حس می‌کنم با لباس درون آب فرو رفته‌ام. سنگینم

حالا می‌فهمم چرا پدرم آن‌ها را دسته‌ی دوزخی‌ها می‌نامید. او هرگز نمی‌تواند درکشان کند. هرگز متوجه نخواهد شد بین اعضای گروهی که کنار هم خطر می‌کنند محبت و دوستی عمیقی بوجود می‌آید که هرگز گسستنی نیست.

تو تنها کسی هستی که شبیه‌سازی روت اثر نمی‌ذاره. منظورم اینه تو وقتی تحت فرمان شبیه‌سازی هستی می‌دونی که چیزی حقیقی نیست و همه چیز رویاست ولی بقیه اینطوری نیستند. تو می‌تونی رویات رو کنترل کنی یا حتی تمومش کنی

می‌گویم: «از بلندی می‌ترسی مگه نه؟ پس چطوری توی دلیری دووم آوردی؟» «به ترسم توجه نمی‌کنم. وقتی تصمیمی می‌گیرم تصور می‌کنم هیچ ترسی در وجودم نیست.» به او خیره می‌شوم. دست خودم نیست چون به نظرم بین کسی که نمی‌ترسد و کسی که درعین ترسیدن کاری را انجام می‌دهد تفاوت زیادی وجود دارد.

بدذاتی این روزگار را ببین! باید با آدم‌هایی که از آن‌ها نفرت دارم همسفر شوم درحالی‌که آدم‌هایی که دوستشان دارم از این دنیا رفته‌اند.

«ولی ذهن ما نمی‌تونه یک جهتی فعالیت کنه. ما نمی‌تونیم خودمون رو فقط به یک الگوی رفتاری خاص عادت بدیم. ذهن ما توی یه چهارچوب تعریف شده قرار نمی‌گیره و معنی‌اش اینه که کسی نمی‌تونه ما رو کنترل کنه. و مهم نیست اونا برای مقابله با ما دست به چه کارهایی می‌زنند چون ما همیشه براشون دردسر درست می‌کنیم.»

«ترس‌هامون از بین نمی‌ره... یادته؟ چون ما به زندگی‌مون اهمیت می‌دیم.»

خاصیت مرگ همین است؛ می‌تواند به راحتی است را به بود تبدیل کند.

نمی‌دانم واقعا به چه کسی می‌توانم اعتماد کنم چون نمی‌دانم دوست واقعی چه کسی است.

اینجا آرامشی در کار نیست اما با همهٔ وجود آزادم.

ما به شجاعت‌های معمول احترام می‌گذاریم؛ شجاعتی که کسی را وا می‌دارد تا به‌خاطر کس دیگری قد علم کند.