بریده‌هایی از کتاب دل باید پاک باشد! (نقد پدیده اباحه گری)

ضرورت پای‌بندی به شریعت، از جمله آموزه‌های قطعی دین است. از جمله شواهد آن، تقسیم معارف دین به سه دسته: آموزه‌های اعتقادی؛ آموزه‌های اخلاقی و آموزه‌های فقهی است. از سویی دیگر، قرآن بارها و به صورت پیوسته با آوردن عبارت «الذین آمنوا و عملوا الصالحات» بر اصل جداناپذیری میان ایمان و عمل‌صالح پای فشرده است.

در پی مدرنیته، آموزه‌های متافیزیک مورد تردید قرار گرفت و بر طبل آزادی بی‌قید و شرط کوبیده شد. با چنین انگاره‌هایی دیگر معنا ندارد که از مردم خواسته شود تا به مسجد یا کلیسا بروند، برای رعایت حرمت الهی دست از خوردن گوشت خوک یا نوشیدن شراب بکشند، پا به مراکز فسق و فحشا نگذارند و یا به دین و ارزش‌های دینی احترام بگذارند!

در سوره مبارکه "هود" از زبان مترفان، پیروان حضرت ‌نوح (ع) مشتی فقیر و مستمند معرفی شده است: قَالَ الْمَلَأُ الَّذِینَ کفَرُوا مِنْ قَوْمِهِ مَانَرَاک إِلَّا بَشَرًا مِثْلَنَا وَ مَانَرَاک اتَّبَعَک إِلَّا الَّذِینَ هُمْ أَرَاذِلُنَا بَادِی الرَّأْی؛ پس، سران قومش که کافر بودند، گفتند: ما تو را جز بشری مثل خود نمی‌بینیم، و جز‌[‌جماعتی از‌]‌ فرومایگانِ ما، آن هم نسنجیده. مراد از «اراذل» که به عنوان واژۀ تحقیرآمیز از زبان ثروتمندان قوم نوح ابراز شده است، پیروان فقیر آن حضرت است.

صِرف فقر و مستمندی نمی‌تواند مجوز اباحه‌گری باشد؛ به این معنا که شخص نمی‌تواند با عذر آوردن فقر، التزام به شریعت و شعائر دینی را کنار گذارد.

فقر می‌تواند دین، اخلاق و معنویت افراد را در معرض آسیب جدّی قرار دهد؛ از این رو، بر همۀ مؤمنان لازم است تا با تدبیر صحیح زندگی، خود و خانوادۀ خویش را از فقر و مستمندی دور نگاه دارند و زندگی همراه با کفاف را فراهم آورند. بر دولت اسلامی نیز لازم است تا نظام اقتصادی جامعه را به گونه‌ای تنظیم کند تا فقر و فاصله طبقاتی از جامعه رخت بربندد و جامعۀ دین‌داران از رهگذر فقر، در معرض آسیب دینی و معنوی قرار نگیرند.

اباحه‌گری در کلان‌ترین سطح تعریف، به معنای افزایش دامنۀ مباحات برای رفتارها و کاهش دایره واجبات، محرمات، مکروهات و مستحبات است.