بریده‌هایی از کتاب پسری با تیشرت کلاه دار

گفتم: احمد، مثل اسیری، شهر به شهر چرخیدم و دنبالت دویدم. نُه روز انتظار کشیدم! خسته شدم! دلم برات تنگ شده! این‌همه من رو دواندی، بس نیست؟!

_ نه. یه سؤال دارم و دوست دارم راست و حسینی جوابم رو بدی. اگه یه روزی من برگشتم، دیدی صورتم سوخته و زشت شده‌ام، باز هم پام می‌مونی؟ باز هم دوستم داری؟ خندیدم و گفتم: بابا، تو برگرد! من سوخته‌ات‌ام و دوستت دارم!

گفتم: خداحافظ، عزیزم! خداحافظ، استاد خوبی‌ها و مهربانی‌های پنهانی!

اولین اعزام احمد، ماه رمضان بود، و آخرین مأموریتش هم در ماه رمضان.

هم شاهرگش قطع شده بود و هم مثل مادر سادات، پهلویش شکافت و سینه‌اش سوخت و صورتش از آتش نیلی شد.

بهشت معصومه، قطعهٔ ۳۱

خوش به حالت که با شهادت رفتی! قول بده... قول بده دعا کنی من هم شهید بشم!

یادته بهت گفته بودم تو شهیدشدنی نیستی؛ اما هر روز منتظر شهادتت بودم.

نه که ناراحت شهید شدنش باشم؛ نه! فقط دوست داشتم یک بار دیگر او را سر پا ببینم.

میکروفن را از دست سخنران قاپید و شروع کرد به مداحی. همه دم گرفته بودن «بی‌بی، زینب... بی‌بی، زینب»، حسن اشتباهی خوند «بی‌بی، حیدر... بی‌بی، حیدر». صدای خندهٔ بچه‌ها بلند شد.

_ مدافع حضرت زینب، حضرت عباسه. ما که کاری نمی‌کنیم!

اگر حضرت آقا سخنرانی داشت، پای تلویزیون میخ می‌شد. حسرت می‌خورد و می‌گفت: ما باید قدر رهبرمان را بیشتر بدانیم. خارجی‌ها، آقا را بهتر می‌شناسند تا مردم خودمان. باید برای شناختن رهبرمان بشینیم پای صحبت خارجی‌ها تا بدانیم چه گوهری داریم.

احمد، همان روز اول خرید، خیالم را آسوده کرد که اصلاً نگاهم به قیمت‌ها نباشد و هر چه را که دلم می‌خواهد، انتخاب کنم. گفت: دلم نمی‌خواد چیزی تو دلت بمونه. جشن عروسی، یه دفعه است. رزقش رو هم خدا می‌رسونه!