بریده‌هایی از کتاب مهمان

‹آسان نیست، من و تو باید بر ویرانه‌ها خانه بسازیم.›

«راست می‌گویی، اما یادت باشد همه چیز موقت، پوچ، و کال است. میوه تا وقتی کال است بر درخت است و زیبا است، تا رسید از درخت سقوط می‌کند. کاش همهٔ ما کال بمیریم نه مثل من که به دلیل پیری یک حافظهٔ سنگین و بی‌خاصیت را حمل می‌کنم. من از کلمهٔ تجربه نفرت دارم. تجربه من با من به گور می‌رود.»

من از مرگ هراس ندارم، مرگ شفابخش است.

جهان پس از شما برهوت سنگینی است و هیچ‌چیز حتی آب گوارا نیست. همهٔ درها بسته می‌شود. همهٔ کلیدها گم می‌شود.

این شقاوت مرگ است که دست‌های من و تو را از هم جدا خواهد کرد که ما اختیاری نداریم، اما زمان حال که هنوز هست به پایان فکر نکنیم.

دنیا یک باغ وحشت است که ورود به این باغ رایگان است.

هر چه مرا به گذشته ببرد، برایم رنج‌آور است. زمان حال را برای زندگی کردن خلق کرده‌اند، اما بدبختی این است که زمان حال به سرعت زمان گذشته می‌شود، اما چاره‌ای نیست.

یادت باشد من و تو در شکاف‌های سنگ‌ها مانده‌ایم، هر تلاشی هم بکنیم مرگمان را به جلو انداخته و خود را ویران کرده‌ایم.›

«یادتان باشد فراموش نکنید سرانجام سرنوشت آدمی دخمه‌ایست بی‌پنجره و بی‌نور.

بچه‌ها برویم کنار دریا قدم بزنیم. خورشید را در غروب در دریا دیدن عمر واقعی است، نه عمر کاذب که صرف خوردن، شک داشتن، و هراس از مرگ داشتن می‌شود. کنار دریا می‌رویم، با فراموشی مرگ و حسرت

صبح من و مهمان و مادام، از خواب، دیر بیدار شدیم. مادام گفت: «گاهی شاید خواب جزء زندگی حساب شود.»

در جوانی شعر می‌گفتم، رها کردم؛ دیدم فروختن رویا مشتری ندارد،

زندگی پر از گُل و اندوه و شاید صدمه است

همهٔ حافظه‌ام را دریا شسته بود؛ نه از زنانی که دوست داشتم خبری بود، نه از مغازه‌هایی که در کودکی مرا برای خرید لباس برده بودند. من بودم و همهٔ حسرت‌های گذشته که مرا رها نمی‌کرد.