بریده‌هایی از کتاب گرسنگی

مطالعۀ پزشکی روی شرکت‌کنندگان یک فصل با هدایت کوین هُل، کارشناس متابولیسم، حتی از این هم جهنمی‌تر بود. پژوهش نشان می‌داد که سوخت‌وساز بدن سیزده نفر از چهارده شرکت‌کننده، حتی پس از کاهش وزن قابل‌توجهشان همچنان به کند شدن ادامه می‌دهد. این سوخت‌وساز کندشده موجب می‌شد اگر تمام وزنی که حین برنامه کم کرده‌اند و حتی بیش از آن بازنگردد، دست‌کم بخش اعظمی از آن با گذر زمان بازگردد.

چربی، همانند رنگ پوست، چیزی است که نمی‌شود پنهان کرد. اهمیتی ندارد لباسی که به تن می‌کنید چقدر تیره باشد یا با چه پشتکاری از پوشیدن لباس‌هایی با راه‌راه‌های افقی اجتناب کنید. ممکن است در ایفای نقش دختر گوشه‌گیر مهارت پیدا کنید. ممکن است بیاموزید که چگونه گل سرسبد مهمانی‌ها باشید و مردم به خندیدن به شما، یا با شما آن‌قدر مشغول شوند که از توجه به آنچه عیان است بازبمانند. ممکن است هر کاری که لازم است انجام دهید تا از جهانی که شکیبایی یا شفقت اندکی برای بدن‌هایی مانند بدن شما دارد جان به در ببرید.

در تبلیغی دیگر اپرا محزون می‌گوید: «هر زن چاقی می‌داند که درونش زن دیگری است که می‌تواند به آن بدل شود.» این تصوری متداول است که چربی پیرامون ما زنی باریک‌اندام را در میان گرفته است. هروقت این آگهی تلویزیونی بخصوص را می‌بینم، فکر می‌کنم که من آن زن باریک‌اندام را بلعیده‌ام و خوشمزه بود اما کافی نبود. و بعد فکر می‌کنم که چه افتضاحی است ترویج این اندیشه که خود راستینمان زن باریکی است که مانند طراری غاصب و نامشروع میان بدن فربه‌مان پنهان شده است.

گم کردن خودم در دنیای مجازی آسان‌تر از این بود که تلاش کنم و زندگی‌ام را دوباره جمع‌وجور کنم یا با افرادی رو در رو شوم که خیال می‌کردند مرا می‌شناسند. هنوز ویران بودم و دوست داشتم به سادگی بپذیرم همه‌چیز اشتباه است و نمی‌تواند هم درست شود. حس دلپذیری بود که تلاش نکنی، که تظاهر نکنی.

در آن لحظات آرامی که در خیابان واتر روی سنگ‌ریزه و خاک می‌نشستم و در اطرافم ته‌سیگارهای رهاشده و قوطی‌های آبجو، و کسی چه می‌داند چه چیزهای دیگری، پراکنده بود؛ حس می‌کردم شورشی‌ام. عاشق این حس بودم که به اندازۀ کافی جذاب هستم که قوانین را بشکنم، که قوانین بر من کارگر نیستند.

زنان از آنجا که هدف این تبلیغات غذایی رژیمی تخدیرکننده و تأییدیه‌های کاهش وزن افراد مشهورند، وقتی غذای مناسبی بخورند و رژیم مناسبی را رعایت کنند و هزینۀ مناسبی را بپردازند، می‌توانند همزمان همه‌چیز داشته باشند. اینکه اشتیاق به کاهش وزن به عنوان مشخصۀ پیش‌فرض زنانگی در نظر گرفته شده است بیانگر چه چیزی در فرهنگ ماست؟

دانستم که تجاوز به من گناه من نبوده است و اگرچه هرچه آموختم باور نکردم، آگاهی از وجودِ این اندیشه‌ها، این حقایق اهمیت داشت.

به مدرسه برگشتم و هم‌کلاسی‌هایم بدن تازه‌ام را تحسین کردند، به من خوشامد گفتند و دوست داشتند با من وقت بگذرانند. این نخستین بار بود که فهمیدم کاهش وزن، در حقیقت لاغری، وجهۀ اجتماعی است. در میان این توجه‌ها نامرئی بودن نویافته‌ام را از دست دادم و این هراسانم کرد.

نمی‌دانستم چگونه نه بگویم. هرگز از ذهنم نگذشت که «نه» بگویم. به خودم می‌گفتم این هزینه‌ای است که باید بپردازم تا او به من عشق بورزد یا دست‌کم اگر با خودم صادق بودم، تحملم کند. دختری مانند من حرف‌شنو و محافظت‌شده و بی‌لیاقت، که تشنۀ توجه اوست، امیدی به چیزی فراتر نداشت. می‌دانستم.

یاد گرفتم چگونه والدینم را، برادرانم را، مردم خیابان را نادیده بگیرم. یاد گرفتم که چگونه در سَرَم زندگی کنم، جایی که می‌توانستم جهانی را که از پذیرفتن من سر باز می‌زد نادیده بگیرم، جایی که می‌توانستم راه بازگشت خاطرات پسرانی را مسدود کنم که بی‌توجه به اینکه چقدر زمان و فاصله بین من و آن‌هاست، قادر به فراموش کردنشان نبودم.