بریده‌هایی از کتاب گرسنگی

مطالعۀ پزشکی روی شرکت‌کنندگان یک فصل با هدایت کوین هُل، کارشناس متابولیسم، حتی از این هم جهنمی‌تر بود. پژوهش نشان می‌داد که سوخت‌وساز بدن سیزده نفر از چهارده شرکت‌کننده، حتی پس از کاهش وزن قابل‌توجهشان همچنان به کند شدن ادامه می‌دهد. این سوخت‌وساز کندشده موجب می‌شد اگر تمام وزنی که حین برنامه کم کرده‌اند و حتی بیش از آن بازنگردد، دست‌کم بخش اعظمی از آن با گذر زمان بازگردد.

چربی، همانند رنگ پوست، چیزی است که نمی‌شود پنهان کرد. اهمیتی ندارد لباسی که به تن می‌کنید چقدر تیره باشد یا با چه پشتکاری از پوشیدن لباس‌هایی با راه‌راه‌های افقی اجتناب کنید. ممکن است در ایفای نقش دختر گوشه‌گیر مهارت پیدا کنید. ممکن است بیاموزید که چگونه گل سرسبد مهمانی‌ها باشید و مردم به خندیدن به شما، یا با شما آن‌قدر مشغول شوند که از توجه به آنچه عیان است بازبمانند. ممکن است هر کاری که لازم است انجام دهید تا از جهانی که شکیبایی یا شفقت اندکی برای بدن‌هایی مانند بدن شما دارد جان به در ببرید.

در تبلیغی دیگر اپرا محزون می‌گوید: «هر زن چاقی می‌داند که درونش زن دیگری است که می‌تواند به آن بدل شود.» این تصوری متداول است که چربی پیرامون ما زنی باریک‌اندام را در میان گرفته است. هروقت این آگهی تلویزیونی بخصوص را می‌بینم، فکر می‌کنم که من آن زن باریک‌اندام را بلعیده‌ام و خوشمزه بود اما کافی نبود. و بعد فکر می‌کنم که چه افتضاحی است ترویج این اندیشه که خود راستینمان زن باریکی است که مانند طراری غاصب و نامشروع میان بدن فربه‌مان پنهان شده است.

گم کردن خودم در دنیای مجازی آسان‌تر از این بود که تلاش کنم و زندگی‌ام را دوباره جمع‌وجور کنم یا با افرادی رو در رو شوم که خیال می‌کردند مرا می‌شناسند. هنوز ویران بودم و دوست داشتم به سادگی بپذیرم همه‌چیز اشتباه است و نمی‌تواند هم درست شود. حس دلپذیری بود که تلاش نکنی، که تظاهر نکنی.

در آن لحظات آرامی که در خیابان واتر روی سنگ‌ریزه و خاک می‌نشستم و در اطرافم ته‌سیگارهای رهاشده و قوطی‌های آبجو، و کسی چه می‌داند چه چیزهای دیگری، پراکنده بود؛ حس می‌کردم شورشی‌ام. عاشق این حس بودم که به اندازۀ کافی جذاب هستم که قوانین را بشکنم، که قوانین بر من کارگر نیستند.

زنان از آنجا که هدف این تبلیغات غذایی رژیمی تخدیرکننده و تأییدیه‌های کاهش وزن افراد مشهورند، وقتی غذای مناسبی بخورند و رژیم مناسبی را رعایت کنند و هزینۀ مناسبی را بپردازند، می‌توانند همزمان همه‌چیز داشته باشند. اینکه اشتیاق به کاهش وزن به عنوان مشخصۀ پیش‌فرض زنانگی در نظر گرفته شده است بیانگر چه چیزی در فرهنگ ماست؟

در سال ۲۰۱۵، وینفری ده درصد سهم ویت‌واچرز را خریداری کرد، یک سرمایه‌گذاری چهل‌میلیون‌دلاری. در یکی از آگهی‌های تلویزیونی فراوانش برای این برند گفت: «بیایید امسال را به سال حالت اعلای بدنمان بدل کنیم» که مسلماً به طور ضمنی شامل این مفهوم است که بدن کنونی‌مان حالت اعلای آن نیست، مطلقاً نیست. پی بردن به این موضوع تکان‌دهنده است که حتی اپرا، زنی که در نخستین سال‌های دهۀ ششم زندگی‌اش به سر می‌برد، میلیاردر است و یکی از مشهورترین زنان جهان، با خودش، با بدن کنونی‌اش خوشبخت نیست.

دانستم که تجاوز به من گناه من نبوده است و اگرچه هرچه آموختم باور نکردم، آگاهی از وجودِ این اندیشه‌ها، این حقایق اهمیت داشت.

به مدرسه برگشتم و هم‌کلاسی‌هایم بدن تازه‌ام را تحسین کردند، به من خوشامد گفتند و دوست داشتند با من وقت بگذرانند. این نخستین بار بود که فهمیدم کاهش وزن، در حقیقت لاغری، وجهۀ اجتماعی است. در میان این توجه‌ها نامرئی بودن نویافته‌ام را از دست دادم و این هراسانم کرد.

نمی‌دانستم چگونه نه بگویم. هرگز از ذهنم نگذشت که «نه» بگویم. به خودم می‌گفتم این هزینه‌ای است که باید بپردازم تا او به من عشق بورزد یا دست‌کم اگر با خودم صادق بودم، تحملم کند. دختری مانند من حرف‌شنو و محافظت‌شده و بی‌لیاقت، که تشنۀ توجه اوست، امیدی به چیزی فراتر نداشت. می‌دانستم.

یاد گرفتم چگونه والدینم را، برادرانم را، مردم خیابان را نادیده بگیرم. یاد گرفتم که چگونه در سَرَم زندگی کنم، جایی که می‌توانستم جهانی را که از پذیرفتن من سر باز می‌زد نادیده بگیرم، جایی که می‌توانستم راه بازگشت خاطرات پسرانی را مسدود کنم که بی‌توجه به اینکه چقدر زمان و فاصله بین من و آن‌هاست، قادر به فراموش کردنشان نبودم.

وقتی اضافه‌وزن دارید، بدن شما از بسیاری جهات موضوعی می‌شود برای ثبت عمومی. بدن شما پیوسته و آشکارا در چشم است. مردم روایت‌های مفروض خودشان را دربارۀ بدنتان بیان می‌کنند و مطلقاً علاقه‌ای به دانستن حقیقت بدنتان، هرآنچه ممکن است باشد، ندارند.

صرف‌نظر از آنچه شما می‌کنید، بدن شما به طور یکسان موضوع گفتمان عمومی خانواده، دوستان و بیگانه‌هاست. وقتی وزن اضافه می‌کنید، وزن از دست می‌دهید یا همان وزن نپذیرفتنی‌تان را حفظ می‌کنید بدن شما موضوع تفسیر است. مردم عجله دارند که آمار و اطلاعات مربوط به خطرات چاقی مفرط را پیش رویتان بگذارند، طوری‌که انگار نه‌تنها چاقید، بلکه به طرز شگفت‌انگیزی ابله‌هستید، غافل هستید، دربارۀ واقعیت‌های بدنتان و جهانی که به شدت با این بدن نامهربان است متوهمید. این تفسیر اغلب در لفافۀ نگرانی پیچیده می‌شود، در لفافۀ اینکه مردم ته قلبشان فقط به صلاح شما می‌اندیشند. آن‌ها فراموش می‌کنند که شما یک فردید. شما همان بدنتان هستید و نه چیزی فراتر

ندرت، به ویژه در ایالات متحده، روزی بدون چند مقالۀ جدید که از همه‌گیری چاقی مفرط، از بحران، حرف می‌زنند، سر می‌شود. این مقاله‌ها غالباً لحن تندی دارند، هشداردهنده‌اند و سرشار از نگرانی‌های غلط برای مردمانی که از این همه‌گیری رنج می‌برند و نگرانی‌ای عمیقاً حقیقی برای حیات با شناختی که از آن داریم. این مقاله‌ها ضجه می‌زنند که وای چه باری است بر گردۀ نظام سلامت! و دست‌آخر می‌گویند که چاقی مفرط نهایتاً همۀ ما را می‌کشد و تقدیری ناخوشایند برایمان رقم می‌زند.

روش‌شناسی مهم نیست، مهم این است که آن چربی گران است و در نتیجه معضلی مهلک. افراد چاق تحلیل‌برندۀ منابع‌اند، به خاطر نیازهای مراقبتی و دارویی‌ای که برای بدن‌های فانی انسانی‌شان صرف می‌شود. بسیاری از مردم طوری رفتار می‌کنند که انگار دست چاق‌ها مستقیم در کیف پول آن‌هاست، انگار چربی دیگران باری است روی سود و زیان شخصی آن‌ها.

تعریف «اضافه‌وزن» و «چاقی مفرط» اغلب مبهم و معلق و بر مبنای معیارهای قراردادی مانند بی‌ام‌آی یا شاخص‌های مختلف دیگر است. خبری که هم‌اکنون به دستمان رسید: همه‌گیری چاقی مفرط از اقیانوس اطلس عبور کرده و اکنون بسیاری از اروپاییان در خطر ابتلا به آن قرار دارند، در خطر ابتلا به مرضی که به سرعت جهان را درمی‌نوردد، خطر همه‌گیری در نسبت‌های جهانی.