بریده‌هایی از کتاب نوشته‌های پراکنده

دنیا به این بزرگی کوره نصیب ما شد باغ به این بزرگی غوره نصیب ما شد!

چرا خوابم نمی‌بره؟ شاید برای اینه که مهتاب رو صورتم افتاده. باید بیخود غلت نزنم. عصبانی شدم. باید همه چی را فراموش کنم، حتا خودم را، تا خوابم ببره. اما پیش از فراموشی چه هستم؟ وقتی که همه چی را فراموش کردم، چه نیستم؟ من درست نمی‌دونم کی هستم... نمی‌دونم... همه‌اش «من... من!» این «من» صاحب‌مرده!

یادگارهای خوب، همه را برای اون‌ها دستچین کردند. مال اون‌هاست و هر جا که برند، به اون‌ها چسبیده. اون دنیا هم باز مال اون‌هاست، چون برای ثواب کردن هم پول لازمه! ما اگر یک روز کار نکنیم، باید سر بی‌شام زمین بگذاریم. اون‌ها اگر یک شب تفریح نکنند، دنیا را به هم می‌زنند.