بریده‌هایی از کتاب فریفته تصادف

تنها زمانی سخن بگو که کلامت از سکوت بهتر باشد.

من از آدم‌هایی که، بدون گذراندن وقت کافی در کتابخانه‌ها، فکر می‌کنند درمورد موضوعی خاص دیدگاهی نسبتاً بدیع و روشن‌فکرانه دارند بدم می‌آید

نمی‌شود از سرایدار فصل اول که برندهٔ لاتاری شد، اگر هزار سال هم عمر کند، انتظار داشت در قرعه‌کشی‌های بیشتری برنده شود. آن‌هایی که علی‌رغم مهارت‌هایشان در زندگی بدشانسی آورده باشند، سرانجام موفق می‌شوند. احمق خوش‌شانسی که در زندگی‌اش شانس آورده، در درازمدت، به‌آرامی، به یک احمقِ کمتر خوش‌شانس تغییر وضعیت می‌دهد. هرکسی درنهایت به ویژگی‌های درازمدتش برمی‌گردد.

(در دنیای واقعی بیشتر باید مشکل را حدس زد تا راه‌حل را).

معتقدم سرمایهٔ اصلی من، که باید از آن مراقبت کنم و حتی پرورشش دهم، نداشتن اطمینان عمیق فکری است. شعارم هم این است: «کار اصلی من مسخره‌کردن آدم‌هایی است که خودشان و کیفیتِ دانششان را زیادی جدی می‌گیرند.»

ظاهراً شواهدی وجود دارد مبنی‌بر این‌که، برای تعالی فکری، گفت‌وگو و مکاتبه با افراد اندیشمند نیروی محرکهٔ بهتری است تا مطالعهٔ زیاد کتابخانه‌ای (صمیمیت انسانی: چیزی درون طبیعت ما هست که، در حین ارتباط اجتماعی و دوستانه با دیگر افراد، به رشد ایده‌هایمان کمک می‌کند).

(فهمیدن این نکته که «مطالعهٔ سی‌وچند ساعت اخبار در ماه گذشته نه به توانایی پیش‌بینی‌هایتان در دورهٔ فعالیت‌هایتان اضافه کرده و نه به دانشتان از جهان، به درون‌نگری زیادی نیاز دارد.

احمق‌های خوش‌شانس نمی‌دانند که احمقِ خوش‌شانس‌اند؛ اصولاً ذاتشان این‌طوری است که نمی‌دانند در چنین دسته‌ای قرار دارند

این‌که تمام میلیونرها افرادی سخت‌کوش بوده‌اند و پشت‌کار داشته‌اند، موجب نمی‌شود کسانی که همیشه سخت‌کوش هستند میلیونر شوند. بسیاری از کارآفرینان ناموفق هم پرتلاش و سخت‌کوش بوده‌اند.

بااین‌حال بیش از آن‌که یک شیوهٔ محاسباتی باشد، یک روش فکری است. ریاضیات اصولاً ابزاری برای تأمل است تا محاسبه.

شغل خبرنگاری هدفش سرگرمی است، نه جست‌وجوی حقیقت؛ به‌خصوص وقتی پای رادیو و تلویزیون در میان باشد.

افت بازار آن‌قدر هم زیاد نبود. فقط قدرت نفوذ بسیار زیادی داشت.

من به این نتیجه رسیده‌ام که ما برای اجرای برنامه‌های مشخص و دقیق ساخته نشده‌ایم. ما آدم‌ها ساخته شده‌ایم تا مانند آتش‌نشان‌ها زندگی کنیم، با زمان استراحت برای وقت تلف‌کردن و مراقبه میان تماس‌هایی که به ادارهٔ آتش‌نشانی گرفته می‌شود، تحت حمایت عدم‌قطعیت.

ما با احساسات خود فکر می‌کنیم و راهی برای دورزدن این واقعیت وجود ندارد

خطای دکارت قضیهٔ بسیار ساده‌ای را ارائه می‌دهد: با عمل جراحی قسمتی از مغز آدمی را برمی‌داریم (مثلاً به قصد برداشتن یک تومور و بافت اطرافش) که نتیجهٔ آن ناتوانی در ثبت احساسات است، نه چیز دیگری (ضریب هوشی و سایر توانایی‌های او مثل قبل باقی می‌ماند). این کار یک آزمایش کنترل‌شده برای تفکیک هوش فرد از احساسات او است. حالا یک انسان کاملاً منطقی و بدون عواطف و احساسات داریم. ببینیم چه اتفاقی می‌افتد: داماسیو گزارش داد که این آدم کاملاً بی‌احساس حتی قادر به ساده‌ترین تصمیم‌گیری‌ها هم نیست. او نمی‌تواند صبح‌ها از رختخواب بیرون بیاید و روزهایش را بی‌ثمر با سنجیدن زیاده‌ازحد تصمیم‌هایش خراب می‌کند.

یکی از راه‌پردازها از من پرسید «شما خرسی هستی یا گاوی؟» جواب دادم که کلمات خرسی و گاوی را، خارج از زمینهٔ صرفاً جانورشناختی آن‌ها، درک نمی‌کنم.

بااین‌که نرو به دیدن صحنهٔ پول‌دارترشدن هرروزهٔ معامله‌گران (و تلاششان برای رده‌بالا نشان‌دادن خود، با نمایش عشقشان به اپرا) عادت کرده بود، همسرش به‌ندرت با نوکیسه‌های سرخورده مواجه شده بود؛ یعنی آن آدم‌هایی که در یک‌جایی از زندگی‌شان نیش فقر را حس کرده‌اند و دلشان می‌خواهد تمام مال و اموالشان را به مردم نشان دهند

تمایل به تغییر داستان: این آدم‌ها وقتی پول‌هایشان را از دست می‌دهند، می‌شوند سرمایه‌گذاران «طولانی‌مدت» و میان جایگاه معامله‌گر و سرمایه‌گذار جابه‌جا می‌شوند، تا بالأخره یک‌جا شانس بیاورند.

من به این نتیجه رسیده‌ام که ما برای اجرای برنامه‌های مشخص و دقیق ساخته نشده‌ایم. ما آدم‌ها ساخته شده‌ایم تا مانند آتش‌نشان‌ها زندگی کنیم، با زمان استراحت برای وقت تلف‌کردن و مراقبه میان تماس‌هایی که به ادارهٔ آتش‌نشانی گرفته می‌شود

معتقدم سرمایهٔ اصلی من، که باید از آن مراقبت کنم و حتی پرورشش دهم، نداشتن اطمینان عمیق فکری است. شعارم هم این است: «کار اصلی من مسخره‌کردن آدم‌هایی است که خودشان و کیفیتِ دانششان را زیادی جدی می‌گیرند.» شاید پرورش ندادن اطمینان فکری، به‌جای ایجاد آن، هدف عجیبی باشد، که رسیدن به آن چندان هم آسان نیست. برای رسیدن به این هدف، باید ذهن خود را از سنت اخیرِ یقین‌های فکری پاک کنیم.