بریده‌هایی از کتاب خانواده ای نه چندان خوشبخت

هیچ‌کس همه‌چیز را به دیگری نمی‌گوید.

باید قبول کرد که دنیا بدون برخی آدم‌ها جای قشنگ‌تری است.

دیگه به هیچکی نمی‌تونی اعتماد کنی؛ می‌تونی؟

هیچ‌وقت نمی‌شه از چیزی مطمئن بود؛ نه؟

«داشتنِ پول زیاد هم گاهی معضله.»

«پولدارها هیچ‌وقت فکر نمی‌کنن که به‌اندازهٔ کافی دارن... همیشه بیشتر می‌خوان.»

چقدر خوب است که نمی‌توانیم آینده را ببینیم.

وقتی چیزی فکرش را مشغول می‌کرد، تا آن را نمی‌فهمید، رهایش نمی‌کرد.

گاهی مهربان و گاهی بامزه بود، اما وقتی‌که مشکلی پیش می‌آمد یا تنشی وجود داشت، بلافاصله غیبش می‌زد! نه‌اینکه جایی برود، بلکه در خودش پنهان می‌شد؛ از هر موقعیتی فاصله می‌گرفت و پووووف... ناپدید می‌شد! هیچ‌وقت حامی آن‌ها نبود

همهٔ خانواده‌های خوشبخت شبیه هم هستند؛ اما شکل بدبختیِ هر خانواده‌ای، مختص خودِ او و منحصربه‌فرد است... لئو تولستوی

«پولدارها هیچ‌وقت فکر نمی‌کنن که به‌اندازهٔ کافی دارن... همیشه بیشتر می‌خوان.»

روابط و الگوهای رفتاری از همان کودکی در وجود همه نهادینه می‌شود.

همهٔ خانواده‌های خوشبخت شبیه هم هستند؛ اما شکل بدبختیِ هر خانواده‌ای، مختص خودِ او و منحصربه‌فرد است...

همهٔ خانواده‌های خوشبخت شبیه هم هستند؛ اما شکل بدبختیِ هر خانواده‌ای، مختص خودِ او و منحصربه‌فرد است...

هضم این خبر تلخ برای او سخت بود. قبلاً کسی را نمی‌شناخت که به قتل رسیده باشد. انگار همیشه این اخبار درمورد غریبه‌ها پخش می‌شود.