بریده‌هایی از کتاب سفر دریایی با دن کیشوت

نویسندگانی که از سلطه سانسور و خشونت عقیدتی رنج می‌برند و با این حال همچنان از عهده انکار عقاید کنه سینه خود برمی‌آیند، به طنز و شوخی وابسته‌ترند، زیرا این شیوه تنها راهی است که همچنان برای صداقت باقی می‌ماند. چه، در این تظاهر، این پیرایه شوخ‌طبعی، صداقت بروزی از همیشه دلنشین‌تر می‌یابد

به‌گمان من قاعده کار آن است که آثار بزرگ حاصل نیت‌هایی فروتنانه‌اند. بلندپروازی در سرآغاز کار، در پیش از اثر، جایی ندارد، بلکه باید پابه‌پای آن اثر رشد کند که می‌خواهد بزرگ‌تر از آن باشد که نویسنده خود حیرت‌کرده و به خنده‌افتاده در نظر داشته است. چیزی غلط‌تر از بلندپروازی آزمون‌ندیده و بی‌پشتوانه نیست، بلندپروازی‌ای مستقل از اثر، بلندپروازی منیت بی‌رنگ رخ. چنین چیزی همان عقاب مریض است.