بریده‌هایی از کتاب ترجمه الغارات

آنگاه خداوند به وسیلهٔ مردی از ما اهل‌بیت، مانند جدا شدن پوست از گوشت، آن فتنه‌ها را از شما جدا می‌کند. پدرم فدای پسر بهترین کنیزان که آنها را خوار و ذلیل می‌کند و جام تلخ بلا در کامشان می‌ریزد و جز شمشیر به آنها نمی‌چشاند.

ولید گفت: «اگر از علم و قضاوت علی در شگفتی، چرا با او می‌جنگی؟»

رأی من جهاد با عهدشکنان و متجاوزان است تا زمانی که به ملاقات خدا بروم. در این راه اگر همراهان من زیاد باشند بر عزت من نمی‌افزاید و اگر از دور من پراکنده شوند باعث هراس من نیست؛ چون من بر حق هستم و خدا هم بر حق است. به خدا قسم که مرگ در راه حق برای من ناخوشایند نیست؛ چون پس از مرگ، هر خیری باشد برای کسی است که بر حق باشد.

ابوذر از رسول خدا (ص) نقل کرده است که آن حضرت فرمود: «مَنْ فَارَقَنِی فَقَدْ فَارَقَ اللَّهَ وَ مَنْ فَارَقَ عَلِیاً فَقَدْ فَارَقَنِی؛ هرکس از من جدا شود از خدا جدا شده است و هرکس از علی (ع) جدا شود از من جدا شده است.»

مردی بلندقامت و گندمگون برخاست و گفت: «نه تو محمد هستی و نه ما آن مردمی که از آنها یاد کردی. پس ما را به چیزی که طاقتش را نداریم مکلّف نکن.» امیرالمؤمنین (ع) فرمود: «اول درست گوش بده تا بتوانی به درستی پاسخ بدهی، زنان فرزندمُرده بر شما گریه کنند که جز بر اندوه من اضافه نمی‌کنید. مگر من گفتم که من محمد (ص) و شما انصار هستید؟ این فقط مثالی بود که زدم و امید داشتم که به آنها تأسی کنید و از آنها الگو بگیرید.»

آن تعصب و خشمی که برای خدا نباشد، از وسوسه‌های شیطان است. از آن دوری کنید تا رستگار و پیروز شوید.

من به خوبی می‌دانم که چه چیز شما را اصلاح می‌کند و از انحراف بازمی‌دارد، ولی به خدا قسم شما را با فاسد کردن خودم اصلاح نمی‌کنم. کمی به من مهلت بدهید، گویی کسی را می‌بینم که بر سر شما می‌آید؛ محرومتان می‌کند و شکنجه‌تان می‌دهد، خداوند هم او را عذاب می‌کند، آن‌چنان که او شما را عذاب می‌کند.

هیچ دینی نیست که شما را جمع کند؟ آیا در وجودتان غیرتی نیست که شما را به خشم بیاورد، وقتی شنیدید که دشمن سرزمین‌های شما را یکی‌یکی می‌گیرد و به شما حمله می‌کند و هجوم می‌آورد؟

ابوذر از رسول خدا (ص) نقل کرده است که آن حضرت فرمود: «مَنْ فَارَقَنِی فَقَدْ فَارَقَ اللَّهَ وَ مَنْ فَارَقَ عَلِیاً فَقَدْ فَارَقَنِی؛ هرکس از من جدا شود از خدا جدا شده است و هرکس از علی (ع) جدا شود از من جدا شده است.»

وقتی قیس بن سعد نامه معاویه را خواند و متوجه شد که نمی‌شود در مقابل معاویه وقت‌کشی کرد، آنچه در دل داشت را برای او نوشت: «در تعجبم که می‌خواهی مرا فریب بدهی و وادار کنی که از اطاعت مردی که از هرکس دیگری به خلافت شایسته‌تر است و بیش از همه سخن حق بر زبانش جاری است و هدایت‌یافته‌ترین مردم است و به رسول خدا (ص) از همه نزدیک‌تر است، خارج شوم و به اطاعت تو دربیایم که از همهٔ مردم به امر خلافت ناسزاوارتری و بیشتر از همه سخن باطل می‌گویی و از همه گمراه‌تر هستی و از رسول خدا (ص) دورتر.»

آیا این شگفت‌آور نیست که معاویه مُشتی مردم بی‌سروپا و سفله را فرا می‌خواند و آنها اجابتش می‌کنند، بی‌آنکه به آنها مالی بخشیده باشد یا هزینه‌ای به آنها داده باشد، و آنها را در هر سال یک یا دو یا سه بار به هر جا که بخواهد می‌فرستد، و من شما را که مردمی شریف و خردمندید و بقایای مردم دیندار هستید فرا می‌خوانم، اما شما در خانه‌های خود می‌نشینید و از دور من متفرق می‌شوید و از فرمان من سرپیچی کرده و با من مخالفت می‌کنید؟»

در برابر دشمنت مقاومت کن و با بصیرت کارها را پیش ببر و بر آن عقیده که هستی با آنها بجنگ. اگر تعداد یارانت در برابر سپاهیان او کم است، خداوند است که گروه اندک را عزت می‌دهد و گروه زیاد را خوار می‌کند. نامه‌های آن دو بدکار، آن دو دوستدار گناه، آن دو همدل در گمراهی، آن دو رشوه‌گیرنده برای حکومت، آن دو متکبر در مقابل دین‌داران که از نصیب دنیوی خودشان استفاده کردند، را خواندم. تهدیدهای آنها تو را نلرزانَد، اگر تاکنون آن‌طور که مستحق آن هستند جواب نامه‌شان را نداده‌ای، هرطور می‌خواهی جواب نامه‌شان را بده. والسلام.»

. آری؛ این احساس مسئولیت است که نقطهٔ نهایی است که انسان مؤمن باید به آن برسد.

اسامة بن زید برای امام (ع) پیغام فرستاد که: "سهم من از بیت‌المال را برایم بفرست، به خدا قسم تو می‌دانی که اگر به دهان شیر می‌رفتی همراه تو می‌آمدم." حضرت برای او نوشت: "این مال که در اینجاست برای کسانی است که برای آن جهاد کرده‌اند، ولی اموال خود من در مدینه است، هر مقدار می‌خواهی از آن بردار."»

از زاویه‌ای بسیار مهم بیان شده آمده است: «لَقَدْ أَرْسَلْنا رُسُلَنا بِالْبَیناتِ وَ أَنْزَلْنا مَعَهُمُ الْکتابَ وَ الْمیزانَ لِیقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْطِ؛ ما رسولان خود را با دلایل روشن فرستادیم، و با آنها کتاب و میزان نازل کردیم تا مردم به عدالت قیام کنند.» یعنی پیامبران آمده‌اند که مردم خودشان احساس مسئولیت کرده و قسط را در میان خود اقامه کنند. و در ادامه آمده است: «وَ لِیعْلَمَ اللَّهُ مَنْ ینْصُرُهُ وَ رُسُلَهُ بِالْغَیبِ؛ تا خداوند بداند چه کسی او و رسولانش را، بدون آنکه او را ببینند یاری می‌کند.» (حدید/۲۵

سردار با عظمت اسلام، شهید سلیمانی عزیز، کتاب غارات را یک مقتل کامل می‌دانست.

آنچه امروزه برای ما مژدهٔ نزدیک شدن ظهور و فرج امت اسلامی است، رفتار دلاورمردان بابصیرتی است که تحت عنوان «مدافعان حرم» توانستند از امتحان ابتلا به غارات سربلند بیرون بیایند.

«ای تجار! از قسم دروغ پرهیز کنید، که این کار هرچند کالا را به فروش برساند، برکت را از بین می‌برد.»

در تابستان شما را به جهاد با دشمنتان فراخواندم، گفتید: هوا خیلی گرم است، مهلت بده تا گرما برود. و اگر در زمستان شما را فراخواندم، گفتید: چه کسی توان این سرما را دارد؟ مهلت بده تا سرما برود. همهٔ اینها برای فرار از گرما و سرماست؟ شما که از گرما و سرما می‌گریزید، به خدا قسم از شمشیر گریزان‌تر خواهید بود. نه! قسم به کسی که جان علی بن ابی‌طالب در دست اوست شما از «شمشیر» می‌ترسید. آخر تا کی می‌خواهید این‌گونه باشید؟

به شما گفتم که با اینان بجنگید پیش از اینکه با شما بجنگند. به خدا قسم هیچ ملّتی در میان خانه‌اش مورد حمله قرار نگرفت مگر اینکه ذلیل شد