بریده‌هایی از کتاب آدمکش

الان یک اعتراف تکان‌دهنده بهتون می‌کنم. خود من هم خیلی وقت‌ها به همه‌چی شک می‌کنم. به کسی نگید‌ها. من به ضرورت زندگی، به معنیش، به ارزش‌هام و به هر جور جدل منطقی مشکوکم. دیگه نمی‌دونم چی رو باور کنم، شاید دیگه نه واقعیتی وجود داره نه ترحمی. اما اگه قضیه اینه، یک‌کم فیلسوفانه بیندیشید؛ اگه همه‌چیز پوچه، اگه ترحم پوچه، جنایت هم چیزی نیست مگر پوچی... اگه می‌دونید که همه‌چیز خاک و غباری بیش نیست، احمقید اگه مقامی برای جنایت قائل بشید، چون این خودش یعنی مقامی برای زندگی قائل شدن... این نشون می‌ده همه‌چیز رو جدی گرفته‌ید... و بدین‌ترتیب سراپا غرق در تناقض با خودتونید.

بااین‌حال بشریت رو دوست دارم، منتها دورادور.

ننه پیپ: (به جماعت) برای رهایی بشریت از بند، باید تک‌تک آدم‌ها رو به بند کشید... اون موقع است که آش نذری به همه می‌رسه!

شاید اشتباه از ماست که می‌خواییم وجود داشته باشیم

ننه پیپ: قول می‌دم همه‌چیز رو عوض کنم. برای عوض کردنِ همه‌چیز، نباید چیزی رو عوض کرد. آدم اسم رو عوض می‌کنه، اما چیزها رو که عوض نمی‌کنه. کلاه‌گذاری‌های گذشته حریف تجزیه‌و‌تحلیل‌های روان‌شناسانه و جامعه‌شناسانه نشدن. نوع جدیدش حریف می‌شه و جز سوءتفاهم ثمری نخواهد داد. ما دروغ را به حد کمال خواهیم رساند.

ننه پیپ: مردم، کلاه سرتون گذاشتن، کلاهتون رو باید برداشت. برانژه: (به ادوار) من وقت خسته شدن ندارم. صدای جمعیت: مرگ بر کلاه‌گذار، زنده‌باد غازهای ننه پیپ! ادوار: (به برانژه) ببخشید، یک لحظه. خودتون گفتید یک لحظه. ننه پیپ: من برای شما یک گله کلاهبردار پرورش دادم. اونها کلاه شما رو بر می‌دارن. اما سرِ کلاهبردارها باید کلاه گذاشت. ما به یک کلاه‌گذاری جدید احتیاج داریم.

فکر کردم که بهار برای همیشه برگشته... که نیافتنی رو یافتم... رؤیا رو، کلید رو، زندگی رو... همۀ چیزهایی رو که با زنده بودن از دست داده‌یم.