بریده‌هایی از کتاب دلبر

دوست داریم انسان‌های صادق و راستگو را

انسان سالک نیز به برکت عشق، نزد پروردگار ارج و قرب پیدا می‌کند.

موهبتی بیش‌تر و بالاتر از این‌که خداوند متعال در سینهٔ شما چیزی مانند عشق ودیعه گذارده؟ به واقع عشق است، که بالاترین درجهٔ شان انسان می‌باشد.

ما که عادت کرده‌ایم، دستان آغشته به عسل خود را خون‌آلود تحویل بگیریم از دهان این انسان‌ها.

روا نباشد بیش از این فشار بر رعایا.

خلاصه پس از مذاکرات و رایزنی‌های بسیار و کلنجار رفتن‌های فراوان، فهمیدیم که مزهٔ دهان‌شان مواد کثیفی به نام نفت بود که البته برای آبزیان هم مضر است. که به تازگی در دریای جنوب ملک‌مان یافت می‌شود و خوشبختانه ملک اصلا مد نظرشان نبود پس برای ما هم بهتر شد. تاریخ و آیندگان هم نمی‌گویند؛ شاه بی‌کفایتی‌ست، که ملک و اراضی از کف بداده‌ایم و باقی هرچه می‌شود، باشد. ضمن این‌که به حمدا... با پاک‌سازی این مادهٔ کثیف از دریا، جان بسیاری از آبزیان هم در امان می‌ماند. خدا را شکر که پناه ملک‌مان هستیم و این معامله برای ما سرشار از برد و پیروزی‌ست. برای صیادان ماهی‌گیر نیز بهتر است.

مهم نیست، خدا بزرگ است. درواقع مدبر اصلی پروردگار است ما که بهانه هستیم.

خواستیم کباب تناول کنیم باز هم خاطر دلبر آمد و کباب‌مان نمود.

خداوند کسانی که دوست‌ترشان می‌دارد هم منصب و ارج قرب‌شان می‌دهد و هم آزمون سخت‌تری بر آن‌ها نسبت به افراد عامی می‌گمارد

وای که این فرنگی‌ها چه‌قدر هالو هستند. آخر مگر می‌شود میوه‌ای این‌چنین ملس را پرتقال نامید؟ نامی بسیار مسخره و سخت. اصلا معلوم نیست که چه معنی دارد! گناه است به والله برکت خداوند را این‌گونه خطاب نمایند. این‌ها کاملا بی‌ایمان گشته‌اند و به نعمات پروردگار اصلا توجه نمی‌نمایند. کی باشد که قهر پروردگار به سبب بی‌دینی این فرنگی‌ها دامن ما را هم بگیرد. سریع فرمودیم اجلاس کنند و درباریان تجمع نمودند. میرزا را فرمودیم: - تحریر کن. پس از این اگر میوه‌ای با این شمایل و کمالات وارد ملک‌مان شد نامش را دلبر می‌نامیم. تحدی از این امر مجازاتی دارد بس نابخشودنی.

دلبر که نبود انگار هیچ نبود.‌

لعنت بر تمام ترشرویی‌هایی که نمودیم و دلبرمان را رنجاندیم