بریده‌هایی از کتاب من حرف نمی زنم، تو گوش نمی دهی!

بخش مهمی از هر رابطه نیست، بلکه بخش حیاتیِ هر رابطه است.

برقراری ارتباط می‌تواند چندین شکل متفاوت داشته باشد. درواقع حدود ۱۰ تا ۱۵ درصد از شیوهٔ برقراری ارتباطِ ما را واژه‌ها تشکیل می‌دهند و بقیهٔ آن شامل تُن صدا، رفتارها و حالت‌های چهره می‌شود. اگر فقط به کلماتی که همسرتان می‌گوید گوش بدهید، حرف‌های بسیاری را که تلاش می‌کند با حالت چهره‌اش نشان بدهد را از دست خواهید داد.

برقراری ارتباط به ما کمک می‌کند که بتوانیم چنین مسائلی را حل کنیم اما از آن مهم‌تر این است که شخصِ دیگر را آگاه می‌کند که مشکل هنوز هم در جای خود باقی است. به این‌ترتیب بارها و بارها با مشکلاتی تکراری روبه‌رو می‌شویم تا زمانی که شخص متوجه اِشکال کارِ خود بشود. مشکل اینجاست که گاهی‌اوقات، پیش از اینکه مشکلاتْ خودشان را نشان بدهند، استرسِ برقراریِ رابطه، به رابطه پایان می‌دهد.

زوج‌هایی که با هم گفت‌وگو نمی‌کنند به‌تدریج از هم فاصله می‌گیرند. ما اجازه می‌دهیم که سایر بخش‌های زندگی‌مان در رابطه‌ای که داریم تأثیر بگذارند و این در حالی است که به خواسته و نیازهای دیگران توجه بیشتری می‌کنیم تا به مسائل و نیازهای خودمان.

روابط زمانی رشد پیدا می‌کنند که طرفین همیشه نسبت به هم علاقهٔ بسیار داشته باشند و هیچ‌وقت از هم سوءاستفاده نکنند. یعنی کارهایی انجام ندهید که همسرتان احساس طردشدگی، تنهایی، حسادت، دوست نداشته‌شدن، یا ناامنی پیدا کند. فرقی نمی‌کند که این کارها از روی عمد انجام شوند یا غیر عمد.