بریده‌هایی از کتاب دکترهای اعصاب

فکر مریض بیش از تب یا سل جان آدمی را تحلیل می‌برد. گی دو موپاسان

اگر چکش تنها ابزاری باشد که در اختیارتان هست، آن وقت همهٔ دنیا را مثل میخ می‌بینید.

میان دانشجویان پزشکی پدیدهٔ شایعی وجود دارد موسوم به «سندروم انترنی»: دانشجو موقع مطالعهٔ فهرست علائم هر بیماری جدیدی می‌فهمد که -پناه بر خدا- خودش هم حتماً به دیفتری، یا جَرَب (گال)، یا ام‌اس مبتلا شده است.

زیگموند فروید رمان‌نویسی بود با پیش‌زمینهٔ علمی. فقط نمی‌دانست که رمان‌نویس است. همهٔ آن روانپزشکان لعنتی بعد از او هم نمی‌دانستند که او رمان‌نویس بوده است. جان اروینگ

متأسفانه، فریبکاری روانپزشکی مسأله‌ای است که هنوز که هنوز است با آن مواجهیم، و من با شمار زیادی از بیمارانی مواجه شده‌ام که تحت درمان شارلاتان‌های قرن بیست‌ویکم قرار گرفته‌اند. در زندگی کمتر چیزی است که به اندازهٔ گفتنِ خصوصی‌ترین نیازهایتان به پزشکِ متخصص، و بعد خیانت به آن اعتماد به دلیل بی‌کفایتی، نیرنگ، یا اغفال، حس هتک‌حرمت بدهد.

روانپزشکی تا دو قرن بعد بین دو گروه نوسان می‌کرد: مفاهیمِ روان‌پویشی در مورد بیماری روانی، و دیدگاه مخالفی که از مفاهیم زیست‌شناختی در مورد بیماری روانی دفاع می‌کرد و می‌گفت اختلال‌ها از آشفتگی در عملیات فیزیولوژیکی مغزی برخاسته‌اند.

جنبش روانکاوی تا دههٔ ۱۹۶۰ باورها و حواشی‌ای در حد یک مذهب پیدا کرد. روانکاوان برجسته این فکر را القاء می‌کردند که ما، همگی، گناهکارانی روان‌نژند هستیم، اما توبه و بخشش را می‌توانیم روی کاناپهٔ روانکاوی بیابیم.

روانکاوان از اواخر دههٔ ۱۹۵۰ و اوایل دههٔ ۱۹۶۰، شروع کردند به متقاعد کردن عامهٔ مردم به اینکه ما همه زخم‌خورده‌هایی متحرک، روان‌نژندهایی طبیعی، و روان‌پریش‌هایی هستیم که به وظایف خود عمل می‌کنیم... و آموزه‌های فروید راز و رمز ریشه‌کنی منازعات درونی و رسیدن به توان کاملِ انسانی‌مان را در بردارد.

تا سال ۱۹۵۵، اکثر روانکاوان به این نتیجه رسیده بودند که تمام شکل‌های بیماری روانی -از جمله روان‌نژندی و اختلال روانی تجلی تعارض‌های روانشناختی درونی هستند. اما غرور و نخوت جنبش روانکاوی امریکایی به همین جا ختم نشد. در این مرحله، اگر می‌شد جنبش روانکاوی را روی کاناپهٔ درمانی خودش خواباند، تمام علائم کلاسیک شیدایی تشخیص داده می‌شد: رفتارهای اغراق‌آمیز، خودبزرگ‌بینی، و ایمان غیرمنطقی به قدرت برای تغییر دنیا.

تحقیقِ سال ۱۸۹۵ او با عنوان طرح تحقیقاتی برای یک روانپزشکی علمی به منظور آموزش پزشکان در این باره بود که چگونه با نگاه موشکافانهٔ علمی با مسائل روانپزشکی برخورد کنند. او زیر نظر بزرگ‌ترین متخصص مغز و اعصاب زمان خودش، ژان ـ مارتن شارکو، آموزش دید و فروید هم مانند استادش مسلم می‌دانست که کشف‌های علمی آینده، سازوکارهای زیست‌شناختی را که زیربنای فکر و احساس هستند، روشن خواهند ساخت. فروید حتی پیشگویانه چیزی را ترسیم کرد که شاید از اولین نمونه‌های شبکهٔ عصبی باشد، طرحی که نشان می‌داد چگونه سیستم‌هایی از نورون‌های تکی می‌توانند برای یادگیری و برای اجرای محاسبات با یکدیگر ارتباط برقرار کنند، موضوعی که نشانی از حوزه‌های مدرن یادگیری ماشین‌ها و علوم‌اعصاب محاسباتی داشت.