بریده‌هایی از کتاب گربه بازی

متأسفانه من هیچ‌وقت اشتباه نکرده‌ام؛ زندگی‌ام خواب زمستانی بود، چون از سرما می‌ترسیدم.

من همیشه به مادرت به چشم بالادست نگاه کرده‌ام، ولو در فراوانی، در امن، در آرامش زیسته باشم. حتی وقتی با سر توی دیوار می‌رفت، وقتی هول بود، وقتی داشت خفه می‌شد، ‫باز هم او را بالاتر از خودم می‌دیدم، برای این‌که من از میان دو امکان همیشه آن را که راحت‌تر بود می‌جستم، او بود که دل به دریا می‌زد و خطر می‌کرد. وقتی یاد زندگی گذشته‌ام می‌افتم، سرسراهای دراز و فراخی می‌بینم، با چلچراغ‌های بلور و کفی مثل آینه، اما خالی، بی‌هیچ جنبنده‌ای.

چاه فقط از بالا نور می‌گیرد، پیری فقط از گذشته. پیرها عین کودکان فقیری که فقط یک کتاب مصور دارند، همیشه همان صفحات را دوره می‌کنند. اما کسانی هم هستند که یک زندگی برای‌شان کم است.

یاد آن شب در بیمارستان افتادم، همان شبی که من هم بیوه شدم. بهت گفتم «گیزاجون همه‌چی تموم شد.» و آن وقت تو یک جمله از یک شاعر آلمانی گفتی. گفتی پیری سازش‌کاری دائمی است، اما بعد از هر سازشی یک چیزی ته کار می‌ماند. «هر چه کم‌تر، پُرقیمت‌تر…» کمِ من این عشق است

من فقط یک پیرزنم؛ از آن‌دست پیرزن‌ها که جرئت پذیرفتن پیری را دارند؛ و این تنها رفتاری است که جوان‌ها به خاطر آن بودنِ ما را می‌بخشند.

وقتی دیگر حق انتخاب نداری تحمل جوانی سخت‌تر از تحمل پیری است. بدتر از همه اما تحمل آن‌جور پیری است که با توهّم جوانی همراه باشد.