بریده‌هایی از کتاب بازی ها

«اگر نوازش نشوی، مخت می‌پکد.»

فرد ممکن است حتی در حضور دیگران نیز تنها باشد؛

عجله کردن همانا نادیده گرفتن محیط است و تنها درگیر نفس بودن و خودپرستی. مردی چینی وارد ایستگاه قطار زیرزمینی شد تا سوار قطار محلی شود. همراه او که مردی سفیدپوست بود پیشنهاد کرد سوار قطار سریع‌السیر شوند، چون بیست دقیقه زودتر به مقصد می‌رسد، و آنها همین کار را کردند. وقتی در ایستگاه سنترال پارک پیاده شدند، مرد چینی روی یکی از نیمکت‌های پارک نشست و وقتی تعجب همراهش را دید، علت این کار خود را چنین توضیح داد: «خب، الان که بیست دقیقه وقت صرفه‌جویی کردیم، می‌توانیم بنشینیم و از منظره پارک لذت ببریم.»

صمیمیت زمانی شروع می‌شود که برنامه‌ریزی انفرادی (که معمولا غریزی است) شدت می‌یابد، و نه الگوهای اجتماعی و نه محدودیت‌ها و انگیزش‌های ثانوی سد راه آن نمی‌شوند. صمیمت تنها جواب ارضاکننده و کامل به گرسنگی محرک و گرسنگی به رسمیت شناخته شدن و گرسنگی ساخت است

بدگویی از زنش است، و در آخر سرش را رو به زنش برمی‌گرداند و می‌گوید: «این‌طور نیست، عزیزم؟» خانم وایت به دو دلیل در سطح «بالغ» آشکارا با او موافقت می‌کند: اولا آن که اصل روایت دروغ نیست و درست تعریف شده است، و در این لحظه مخالفت با چیزی که به طور ضمنی و گذرا تعریف شده (ولی جان اصلی این تبادل است) خرده‌گیری خواهد بود. و ثانیآ آن که مخالفت با کسی که آدم را در انظار «عزیزم» خطاب کرده مطمئنآ کار سبکی است. با وجود این، دلیل روانشناختی او برای این موافقت، حالت افسرده اوست. او اصلا به همین دلیل با این مرد ازدواج کرده است ـ یعنی به دلیل برملا ساختن نقاط ضعف او، چون خودش هرگز شجاعت این کار را نداشته است. وقتی

«اگر نوازش نشوی، مخت می‌پکد.»

نخستین قاعده ارتباط از این قرار است: مادام که تبادل‌ها از نوع مکمل باشند، ارتباط به آرامی ادامه می‌یابد. نتیجه تبعی این قاعده آن است که تا وقتی تبادل‌ها از نوع مکمل باشند، ارتباط ممکن است تا بی‌نهایت ادامه یابد. این قاعده اصولا مستقل از ماهیت و محتوای تبادل‌ها عمل می‌کند، و کاملا بر اساس جهتِ بردارهایی قرار دارد که در کارند. مادام که با تبادل‌های مکمل سروکار داشته باشیم، براساس این قاعده فرق نمی‌کند که مردم به انتقاد از دیگران مشغول باشند («والد ـ والد»). مسئله‌ای را حل کنند («بالغ ـ بالغ»)، یا باهم بازی کنند («کودک ـ کودک» یا «والد ـ کودک»).

هرگاه فرد در جمع دو نفر یا بیشتر قرار بگیرد، راه‌های متعددی برای ساختِ زمان وجود دارد: (۱) مناسک، (۲) وقت‌گذرانی، (۳) بازی، (۴) صمیمیت، و (۵) فعالیت

نوازش را می‌توان اصطلاحآ هر نوع حرکتی به حساب آورد که به رسمیت شناختن حضور دیگری را نشان می‌دهد. بنابراین نوازش را می‌توان واحد اساسی عمل اجتماعی نامید. تبادل نوازش‌ها رفتار متقابلی را تشکیل می‌دهد که واحد آمیزش اجتماعی است.

دکتر اسپیتز متوجه شد نوزادانی که پس از تولد برای مدتی طولانی از آغوش محروم می‌گردند، رفته رفته دچار افت روحی غیرقابل جبرانی می‌شوند و چه‌بسا سرانجام با ناراحتی‌های روانی ناشی از آن از پای درآیند.( ۲ )درنتیجه، این نکته بدان معنی است که آنچه اسپیتز محرومیت عاطفی می‌نامد، ممکن است مهلک باشد. این ملاحظات به ظهور فرضیه گرسنگی محرک در نوزاد انجامید، و همچنین دال بر آن بود که مطلوب‌ترین محرک‌ها آنهایی هستند که از راه صمیمیت جسمی عمل می‌کنند.