بریده‌هایی از کتاب استیو جابز غلط کرد با تو

همه عاشق کارشان هستند و اگر یک روز کارشان را نبینند، ممکن است دست به کار احمقانه‌ای مثل استراحت کردن و لذت‌های دیگر زندگی بزنند.

افراد خوب، افرادی بهتر از خود را استخدام می‌کنند. ولی دیگران افرادی پایین‌تر از مهارت‌های خود را استخدام می‌کنند تا خودشان را خوب جلوه دهند. /

بعضی وقت‌ها هم آگهی را به انگلیسی می‌نویسند. انگار مهارت‌ها وقتی به انگلیسی نوشته می‌شوند، مهم‌تر به نظر می‌رسند.

تصور کنید قرار است به همکارتان گزارش عملکرد یک کمپین تبلیغاتی را بدهید که اجرای بخشی از آن به عهدهٔ شما بوده است. می‌توانید بروید روی صندلی کنار او بنشینید، فلش‌مموری‌تان را بزنید به لپ‌تاپش، فایل‌هایتان را باز کنید و جزئیات عملکردتان را توضیح بدهید ولی همیشه راه دومی هم هست: قرار جلسه بگذارید. جلسه یعنی این‌که چند نفر از همکاران رده‌های بالاتر را هم برای دیدن گزارش روی گوگل‌کلندر دعوت کنید، یک فایل پاورپوینت با انواع تصویرها و نمودارها درست کنید، همراه نمودارها با نرم‌افزارهای گرافیکی از آن آدمک‌های مینیمال رنگی بکشید و افکت‌های پاورپوینتی اجرا کنید،

مدیران اکوسیستم می‌گویند اُپن‌آفیس برای افزایش همدلی، خلاقیت و بهره‌وری لازم است. اما دلیل مهم دیگری هم هست که نمی‌گویند: کمبود اتاق برای هر واحد. لازم است بدانید وقتی تمام یا بخشی از دیوارها را برمی‌دارید و همه را در یک سالن می‌نشانید، فضای کار شما علاوه بر افزایش صمیمیت، برای به هم زدن تمرکز و دید زدن مانیتور کارمندان دیگر هم بسیار مناسب می‌شود.

نمی‌دانم مدیران سراسر جهان با دیوار چه مشکلی دارند. قرار است با برداشتن دیوارها همدلی میان کارمندان موج بزند و همه شاد و خوش و نغمه‌زنان به صلابت شرکت‌های جوان، کنار هم کار کنند؟ صمیمیت فقط با نزدیک کردن میزها اتفاق نمی‌افتد. ما پخش شده بودیم توی یک سالن دویست‌متری ولی اسم همکارهای آن طرف سالن را نمی‌دانستیم

خوشبختانه از لحاظ سخنرانی‌های اثربخش و انگیزشی به خودکفایی رسیده‌ایم و هر کس اندکی شهرت و محبوبیت دارد، کارنامهٔ مبارزاتش علیه چالش‌ها را گرفته دستش و آمده روی سِن تا برایمان تعریف کند چطور زیر یک خم مشکلاتش را گرفته و با یک سالتو بارانداز، کمر مشکلات را به خاک مالانده است.

مدیرعامل‌مان دائم تکرار می‌کرد که نکات راهبری و آموزشی‌اش حتی برای زندگی شخصی یا مشترک‌مان هم مفید و کارآمد است. به زندگی شخصی ما چکار داشت؟ شنیدن هزاربارهٔ ماجراجویی‌های شخصی‌اش و چالش‌های همسرداری و بچه بزرگ کردنش ملال‌انگیز بود. من مسائل زندگی و رابطه‌ام را مدت‌ها قبل حل کرده بودم و بعد از ده سال زندگی مشترک، می‌خواستم روی خط تجربی خودم حرکت کنم و به آموزه‌های راهبرمان نیاز نداشتم.

به نظر می‌آمد هر کدام هدف خوبی انتخاب کرده‌ایم ولی سازوکار رسیدن به اهداف‌مان طوری بود که نمی‌توانستیم در مدتی کوتاه حتی بخشی از مراحل لازم را برای تحقق آن‌ها پشت سر بگذاریم. دو هفته زمانی نبود که بتوانیم در کنار انجام وظایف روزمره، کارهای مربوط به هدف بزرگ‌مان را هم پیش ببریم. بنابراین برای این‌که کم نیاوریم، به وظایف روزمره‌مان الکی شاخ‌وبرگ می‌دادیم. «گروه ما موفق شد شش پست خیلی عالی بنویسد و بگذارد توی وبلاگ و کارنامهٔ تولید محتوای شرکت را پربارتر از همیشه کند»، «گروه ما توانست فیش‌های حقوقی را سر ماه حاضر کند و برگ زرین و درخشانی در دنیای حسابداری خلق کند»، «ما توانستیم سه خط کد بنویسیم و فیچر سایت را از همیشه بهتر کنیم». از این ضایع‌تر نمی‌شد کارهای روزمره‌مان را به عنوان اهداف زمان‌بندی‌شده به همدیگر و مدیران‌مان قالب کنیم.

از سال‌ها کار کردن در محیط‌های مختلف اداری دستم آمد این بود که در پایین‌ترین رتبه‌بندی‌های سلسله‌مراتب نظام اداری، شدت رقابت کمتر است.

شاید فکر می‌کرد نیروی محتوا شبیه وایکینگ‌های دون‌پایه‌ای است که در سفرهای دریایی، به ستون یک، پشت سر هم می‌نشینند و تحت فرمان یک وایکینگِ مهم و رده‌بالا که فریاد می‌زند «پارو بزنید، پارو بزنید!» عرق‌ریزان تند و تند پارو می‌زنند. در حالی که من فکر می‌کردم قرار است عضو یک تیم فوتبال بشوم

مدیرعامل‌مان دائم تکرار می‌کرد که نکات راهبری و آموزشی‌اش حتی برای زندگی شخصی یا مشترک‌مان هم مفید و کارآمد است. به زندگی شخصی ما چکار داشت؟

فن بیان و اعتمادبه‌نفس خیلی زیاد، شرکت در همایش‌ها و رویدادها، استفاده از جملات انگیزشی، دانستن اخبار و خرده‌ماجراهای شرکت‌های معروف دنیا و زیر و بم زندگی استیو جابز و ایلان ماسک و گُنده‌های این حوزه، پراندن واژه‌های انگلیسی لابه‌لای مکالمه و گاهی پر کردن درست برگه‌های تست و آزمون‌های مختلف، در به دست آوردن آن موقعیت‌های شغلی نقش بزرگی دارند.