بریده‌هایی از کتاب کاش معلمم می دانست

دانش‌آموزان هم درست مانند گیاهان‌اند؛ گیاهانی که بذرشان برای رشد، ریشه‌دواندن و شاخ‌وبرگ‌دادن نیازهایی دارد که باید برآورده شود.

کاش معلمم می‌دانست شیوهٔ یادگیری دروس برای همه یکسان نیست و کاش معلم‌ها می‌دانستند بعضی افراد برای یادگیری به زمان بیشتری نیاز دارند!!!

پرورش شخصیت نباید صرفاً طبق برنامهٔ زمانی پیش برود، بلکه در مدرسه شخصیت باید موضوعی باشد که در تمامی لحظات به آن پرداخته می‌شود. شخصیت خوب باید جزئی از فرهنگ مدرسه و الگوی ما در طرز برخورد با دانش‌آموزان و همکارانمان باشد.

برای درک دانش‌آموزان باید از توانایی‌ها و ضعف‌های شخصیت آن‌ها مطلع باشم.

اخلاق با یادگیری و رشد کودک به وجود می‌آید و ارتقا و بهبود می‌یابد.

وظیفهٔ معلمان تعلیم‌وتربیت دانش‌آموزان است نه این‌که صرفاً به آن‌ها واحدهای درسی را آموزش دهند.

در بعضی موارد، معلم تنها فرد بالغ و بزرگسالی است که کودک آسیب‌دیدهٔ در معرض خشونت و سوءاستفاده به او اعتماد دارد.

اگر می‌خواهیم در دوران سختی به دانش‌آموزان خود کمک کنیم، باید حواسمان باشد که برای حل مسائل خودمان هم تلاش کنیم.

«بیشتر برای خودت وقت بذار. نمی‌خواهیم به‌خاطر کار زیاد از پا دربیایی.»

موسیقی کلاسیک می‌تواند به آرامش دانش‌آموزان کمک کند.

معلمِ حامی و پشتیبان به‌سادگی «دانش‌آموز را رها نمی‌کند» و صرفاً به دست مشاور نمی‌سپارد، بلکه او را در کل مسیر هدایت و راهنمایی می‌کند و در صورت لزوم به صحبت‌هایش گوش می‌دهد و با آن‌ها همدلی می‌کند.

به‌گفتهٔ مرکز داگی، یادبود برای دانش‌آموزی که به‌خاطر خودکشی فوت کرده دیگران را به خودکشی ترغیب نمی‌کند. بلکه «فرصتی است عالی برای آگاهی و آموزش دانش‌آموزان، کارمندان و اعضای مدرسه در خصوص پیش‌گیری و ممانعت از خودکشی.»

کودکان بیش از آنچه فکر می‌کنیم می‌دانند و با نگفتن حقیقت به آن‌ها باعث می‌شویم به‌جای این‌که با کمک بزرگ‌ترهای عزیزشان مسائل بغرنج و پیچیدهٔ زندگی را تجزیه‌وتحلیل کنند خودشان به‌تنهایی این بار را به دوش بکشند.»(۱۷)

درخصوص واکنش مربیان در برخورد با دانش‌آموزانی که غم و اندوهی دارند یا فقدان عزیزی را تجربه می‌کنند سه وظیفه و نقش را پیشنهاد می‌دهد: (۱۴) ۱. کمک به کودکان برای شکل گرفتن احساس امنیت، ضمن تأیید واقعیت مرگ. ۲. ایجاد جو پذیرش در کلاس که در آن از احساسات کودکان حمایت و پشتیبانی شود. ۳. فراهم‌آوردن فرصت‌های یادگیری مناسب برای رشد که به کودکان امکان بدهد درمورد مرگ بحث کنند.

لحاظ‌کردن خانواده در مدرسه راهی فوق‌العاده برای پیوند یادگیری دانش‌آموزان با دنیای واقعی است. ارزش دارد تمامی ساختارهای خانواده‌ها در این پروژه‌ها مشارکت کنند.

لحاظ‌کردن خانواده‌ها می‌تواند به پیگیرشدن و مشارکت آن‌ها بینجامد. لحاظ‌کردن خانواده‌ها با ساختارهای مختلف در مدرسه بسیار مهم است، چون تحقیقات عمدتاً نشان داده‌اند که هرچقدر خانواده‌ها بیشتر پیگیر تحصیلات دانش‌آموزان باشند، احتمال عملکرد بهتر دانش‌آموز در مدرسه، احتمال فارغ‌التحصیلی‌شان از دبیرستان و حتی احتمال ورودشان به دانشکده بیشتر می‌شود.

بسیاری از معلمان مراقب‌اند که هنگام نیاز دانش‌آموزان غذا در دسترس باشد چون دانش‌آموز گرسنه نمی‌تواند به بهترین شکل ممکن بیاموزد.

«نبود امنیت غذایی موجب فشار روانی یا احساسی می‌شود و بر رفتار والدین و کودک تأثیر می‌گذارد.»

«یادگیری به‌خودی‌خود اتفاق نمی‌افته. باید حس همدلی و همبستگی ایجاد کنی.»

جیمز کومر، روان‌پزشک حاذق کودکان، اظهار داشت: «یادگیری مؤثر بدون برقراری رابطهٔ مؤثر ممکن نیست.»(۲) پس منِ معلم، که وظیفهٔ اصلی‌ام آموزش است، وظیفهٔ برقرار کردن ارتباط با دانش‌آموزان را هم به عهده دارم. مهم‌ترین کار من در کلاس این است که عملاً بین خودم و دانش‌آموزانم احساس همدلی و همبستگی ایجاد کنم. بدون انجام این کار، یادگیریِ حقیقی و هیجان‌انگیز و لذت‌بخش هدفی دشوار است. من با ایجاد ارتباط با دانش‌آموزان و خانواده‌هایشان به این هدف دست پیدا می‌کنم و اطمینان حاصل می‌کنم متوجه بشوند که من به آن‌ها اهمیت و به حرف‌هایشان گوش می‌دهم.