بریده‌هایی از کتاب قدرت شروع ناقص

زیاد کتاب‌خواندن منافع بی‌شماری دارد، اما از دید من شاید مهم‌ترین فایده‌اش این باشد که خواندن یک کتاب خوب می‌تواند راهی جدید برای تفسیر تجربیات گذشته در اختیار شما قرار دهد. هر گاه مطلب جدیدی یاد می‌گیرید، مغزتان مثل نرم‌افزار همهٔ داده‌های قدیمی را بر مبنای اطلاعات جدید به‌روزرسانی می‌کند. شما می‌توانید از لحظات پیشین زندگی خود درس‌های جدیدی بگیرید. به قول پاتریک اوشانسی «مطالعه گذشته را تغییر می‌دهد.»

بعد از تکرار کافی، می‌توانید ساده‌سازی را شروع کنید. می‌توانید چیزهای اضافی را دور بریزید زیرا می‌دانید چه چیزی لازم و چه چیزی نالازم است،

دشمن پیشرفت نه شکست است، نه موفقیت. دشمن پیشرفت بی‌حوصلگی، خستگی و نداشتن تمرکز است. دشمن پیشرفت تعهدنداشتن به روند است زیرا روند همه‌چیز است.

اگر می‌خواهید بهتر شوید، پیوسته تمرین کنید و اندازه بگیرید. از این بازخورد استفاده کنید که بفهمید چه چیزی جواب می‌دهد و چه چیزی جواب نمی‌دهد. سپس وقت‌تان را روی تکرار بگذارید، نه جست‌وجوی یک نوع هک جدید.

اما یک نکتهٔ مهم وجود دارد که بیشتر افراد از آن غافل‌اند؛ افراد با شکایت‌کردن از ایده‌های بد نیز آن‌ها را تکرار می‌کنند.

«کمترین زمان ممکن را برای این صرف کنید که بگویید چرا افراد اشتباه می‌کنند.

به گفتهٔ پروفسور بی جی فوگ از دانشگاه استنفورد، «شما هیچ‌گاه نمی‌توانید فقط یک رفتار خود را عوض کنید. رفتارهای ما درهم‌تنیده‌اند، بنابراین با تغییر یک رفتار سایر رفتارها نیز تغییر می‌کنند.»

بنابراین می‌توان گفت که تفکر خلاقانه یعنی تشخیص رابطهٔ بین مفاهیم. یک راه ساده برای برخورد با چالش‌های خلاقانه پیروی از رویکرد پنج‌مرحله‌ای وب یانگ است: ۱) جمع‌آوری اطلاعات ۲) موشکافی ذهنیِ اطلاعات ۳) فاصله‌گرفتن از مشکل ۴) اجازه‌دادن به ایده که به شکل طبیعی به ذهن برگردد ۵) اصلاح و پختن ایده براساس بازخوردهای دنیای واقعی. خلاقیت این نیست که اولین یا تنها کسی باشیم که ایده‌ای را کشف کرده است. خلاقیت این است که موضوعات مختلف را با هم مرتبط کنیم.

جهان اطراف‌تان عادات و گزینه‌های شما را می‌سازد، اما یک نکتهٔ مهم را باید بدانید؛ کسی باید از همان اول این جهان را می‌ساخت، حالا خود شما می‌توانید آن شخص باشید.

با اظهارات گنگ و مبهم نمی‌توانید میزان پیشرفت‌تان را بسنجید. بهترشدن یعنی ارزیابی و سنجش چیزها.

ما به غلط باور داریم انگیزه آن حلقهٔ گمشده‌ای است که به ما کمک می‌کند به برنامهٔ غذایی جدیدی پایبند باشیم یا فلان کتاب را بنویسیم و یا فلان زبان جدید را بیاموزیم. انگیزه ناپایدار است و دوام ندارد. نتایج یک تحقیق نشان می‌دهد انگیزه بر این موضوع تأثیری ندارد که افراد تا دو هفته ورزش کنند یا نکنند. تأثیر انگیزه الزاماً بعد از یک روز ناپدید می‌شود. درعین‌حال، بسیاری از تصمیم‌های روزانه‌مان فقط واکنشی‌اند به محیط اطراف‌مان. ما به‌ندرت به فضایی که در آن کار یا زندگی می‌کنیم می‌اندیشیم، اما این فضا بر رفتارمان تأثیر دارد، چه باانگیزه باشیم چه نباشیم.

یک کتاب ارزشمند هر بار نکتهٔ جدیدی به شما می‌آموزد، حتی اگر بارها آن را خوانده باشید

بیشتر اوقات، زندگی خود را وقف کارهای فوری می‌کنید، نه مهم. بیم آن وجود دارد که اگر با این روال ادامه دهید، هیچ‌گاه کارهای فوری‌تان تمام نشود و فراغتی برای تحقق خواسته‌های آرمانی و واقعی‌تان پیدا نکنید.

وسواس دربارهٔ بهترین راهبرد، بهترین رژیم غذایی و بهترین باشگاه گلف گاهی راهی زیرکانه برای فرار از انجام کارهای سخت است.

نه به مشغولیت‌ها ما در دام جامعه‌ای بیش‌فعال افتاده‌ایم. از جهات بسیاری این‌همه کار را به اشتباه برای تحقق یک معنا انجام می‌دهیم که ظاهراً از این تفکر زیربنایی نشئت گرفته است: «ببین چقدر سرم شلوغه. من که این‌همه کار سرم ریخته حتماً کار مهمی دارم که انجام می‌دم» و با گسترش این انگاشته به این گزاره می‌رسیم: «اگه مهم نبودم، این‌قدر سرم شلوغ نبود!» اگرچه سخت معتقدم ارزش‌ها از دید هر کس متفاوت است، فکر می‌کنم اگر باور کنیم این مشغولیت و پرکاری است که به زندگی ما معنا می‌دهد، خودمان را گول زده‌ایم. از دید من، معنا در زندگی یعنی به گوشه‌ای از این عالم ارزشی اضافه کنی

مورگان هاوسل اشاره می‌کند: «شما فکر می‌کنید تجربیات شخصی‌تان هشتاددرصد اتفاقات دنیاست، درحالی‌که شاید آن‌ها فقط ۰.۰۰۰۰۰۰۰۱‌ درصد اتفاقات دنیا باشند. باورهای ما خواه‌ناخواه از تجریبات شخصی ما متأثرند.»

«شما فکر می‌کنید تجربیات شخصی‌تان هشتاددرصد اتفاقات دنیاست، درحالی‌که شاید آن‌ها فقط ۰.۰۰۰۰۰۰۰۱‌ درصد اتفاقات دنیا باشند. باورهای ما خواه‌ناخواه از تجریبات شخصی ما متأثرند.»

شروع ناقص را همیشه می‌توان بهبود داد، اما وسواس‌داشتن دربارهٔ بهترین یا کامل‌ترین برنامه هرگز به‌خودی‌خود شما را به جایی نمی‌رساند.

بخش کوچکی از عوامل، بخش عمدهٔ نتایج را ایجاد می‌کنند.

نسیم طالب کار را یکسره کرده و قاعده‌ای کلی برای همهٔ خواننده‌ها ارائه کرده است: «کتاب خوب در دومین دورِ مطالعه بهتر می‌شود، کتاب عالی در سومین دور. کتابی که ارزش دوباره خواندن ندارد ارزش خواندن ندارد.»