بریده‌هایی از کتاب وقتی یتیم بودیم

باز هم تنهایی، باز هم روزهایی که هیچ چیز در زندگی‌مان نیست مگر آن چیزی ــ هرچه هست ــ که مدام به ما می‌گوید هنوز آن قدرها کاری انجام نداده‌ایم.

بعد بلند شد نشست و به پرده کرکره‌ای یکی از پنجره‌ها اشاره کرد که آن موقع تا نیمه پایین بود. گفت که ما بچه‌ها مثل بندی هستیم که کرکره‌ها را به هم متصل می‌کند. این را زمانی یک راهب ژاپنی به او گفته بود. غالبآ از درک این مسئله عاجز بودیم، ولی ما بچه‌ها بودیم که نه تنها خانواده، بلکه کل دنیا، را به هم متصل می‌کردیم. اگر ما نقش خودمان را ایفا نمی‌کردیم، کرکره‌ها می‌افتادند زمین و پخش وپلا می‌شدند.