بریده‌هایی از کتاب قوانین سرشت انسان

روح حقیقی گفت‌وگو این است که کاری کنید دیگران هوش و ذکاوتشان را نمایان کنند، نه اینکه گفت‌وگو را جولانگاه هوش و ذکاوت خودتان فرض کنید؛ آن‌کس که پس از گفت‌وگو با شما خشنود و سرمست از خود و زیرکی‌اش جلسه را ترک می‌کند، از شما نیز خشنود خواهد بود. بیشتر آدم‌ها به اینکه به آن‌ها بگویید چه بکنند و چه نکنند علاقه‌ای ندارند. آن‌ها حتی تمایلی ندارند که سرگرمشان کنید، بلکه فقط می‌خواهند ستایش شوند و برایشان کف بزنید. - ژان دو لا برویر

این طبیعی است که بخواهیم از آخرین اخبار روز مطلع باشیم، اما قضاوت کردن و تصمیم گرفتن بر اساس این تک-رویدادهای در لحظه، خطرِ غافل شدن از تصویر بزرگ‌تر را به‌همراه خواهد داشت

توجه نکردن به پیامدهای بلندمدتِ رفتارها و اقدامات، بلای جان‌سوز روزگار ماست. سرعت و سهولتِ دسترسی به اطلاعات اوضاع را بدتر هم کرده است، چون مردم را دچار توهم مطلع بودن می‌کند و این احساس را به آن‌ها می‌دهد که به‌خوبی راجع به هر چیزی فکر کرده‌اند. کافی است به این موارد توجه کنید: جنگ‌های خانمان‌براندازی مثل اشغال عراق در سال ۲۰۰۳؛ تلاش‌ها برای تعطیلی دولت ایالات متحده با هدف دستیابی به منافع شخصی کوتاه‌مدت؛ حباب‌های اقتصادی روزافزون شرکت‌های سهامی، از حوزهٔ فناوری گرفته تا املاک و مستغلات. ضمن اینکه دوری تدریجی مردم از مطالعهٔ تاریخ به این موضوع مرتبط است؛ چراکه مردم رویدادهای زمان حال را وقایعی جداافتاده از تاریخ می‌بینند.

مرغ همسایه غازه یک سندروم غیرقابل‌اجتناب در طبیعت روان‌شناختی ماست.

لذت در رسیدن به خواسته نیست، بلکه در دنبال کردن خواسته است.

به‌یاد داشته باشید که احساس قرار گرفتن در موقعیت اجتماعی برتر نوعی اعتمادبه‌نفس به آدم‌ها می‌دهد که پرتو آن از طریق زبان بدنشان به بیرون منتقل می‌شود. بعضی از افراد حتی قبل از اینکه به جایگاه قدرت برسند این اعتمادبه‌نفس را در درون خود احساس می‌کنند و این فرض خودبه‌خود محقق می‌شود، زیرا آدم‌ها مجذوب آن‌ها می‌شوند. بعضی افراد که جاه‌طلب‌اند، ممکن است صرفاً تظاهر به قدرتمند بودن کنند، اما لازم است این کار با دقت و ظرافت انجام شود، زیرا اعتمادبه‌نفس دروغین اصلاً حس خوبی در آدم‌ها ایجاد نمی‌کند.

به ما می‌گویند: «به احساساتتان اعتماد کنید!». اما احساسات، چیزی عمیق یا اصیل نیستند؛ پشتِ احساسات، قضاوت‌ها و ارزیابی‌هایی قرار دارند که برآمده از گرایش‌ها یا بیزاری‌های خودِ ماست. لذا ایده‌ای که به‌واسطهٔ یک احساس در ذهنمان متولد می‌شود، نوهٔ قضاوتِ ماست -و اغلبْ قضاوتی نادرست!- و تحت هیچ شرایطی، این کودک، کودکِ شما نیست! اینکه به احساساتتان اعتماد کنید، به‌معنی فرمان‌بُرداریِ محض از پدربزرگ و مادربزرگ است؛ درحالی‌که در وجود ما خدایانی زیست می‌کنند که بسا شایسته‌ترند به فرمان‌بُرداری: تعقل و تجربهٔ ما.

اگر افراد حقیقتاً از اشتباهات و تجربیات قبلی خود درس می‌گرفتند، الآن اشتباهات خیلی کمی در دنیا وجود داشت و مردم مدام در حال ترقی و پیشرفت در مسیر شغلی‌شان بودند.

کلمهٔ شخصیت از واژه لاتین پرسونا به‌معنی «نقاب» می‌آید.

شما در جایگاه دانشجوی سرشت انسان دو وظیفهٔ عمده دارید:‌ اول، باید بفهمید که زندگی اجتماعی پُر است از رفتارهای نمایشی و باید این را به‌عنوان یک واقعیت بپذیرید. بنا نیست معلم اخلاق شوید یا از دیدن نقش‌آفرینی‌ها و نقاب به چهره زدن‌ها عصبانی شوید؛ این‌ها برای اینکه مراودات اجتماعی بی‌دردسر پیش بروند بسیار ضروری‌اند. درحقیقت، هدف شما باید این باشد که در صحنهٔ نمایش زندگی، نقش خودتان را با مهارت و چیره‌دستی ایفا کنید، توجهات را به خود جلب کنید، ماه مجلس شوید و از خودتان یک قهرمانِ محبوب و دوست‌داشتنی بسازید. دوم، شما نباید ساده‌لوح و زودباور باشید و به‌اشتباه ظاهر آدم‌ها را واقعی بپندارید. نباید فریب مهارت‌های بازیگری مردم را بخورید. درعوض باید استاد رمزگشایی از احساسات واقعی آنان شوید؛ هم‌زمان مهارت‌های مشاهده‌گری خود را بهبود دهید و تا جایی که می‌توانید این مهارت را در زندگی روزمره‌تان تمرین کنید.

درحقیقت، استرس یا تنش ضعف‌هایی را در آدمیان آشکار می‌کند که آن‌ها با دقت سعی در نهان کردنشان داشته‌اند. عاقلانه این است که رفتار آدم‌ها را در چنین لحظاتی با دقت مشاهده کنیم و این روش را به‌عنوان راهی برای قضاوت دربارهٔ شخصیت حقیقی‌شان به‌کار ببریم.

مردم تشنهٔ این هستند که به چیزی اعتقاد داشته باشند و در هر گوشه و کناری آن چیز را پیدا می‌کنند. نظرسنجی‌های متعددی آشکار کرده‌اند که تعداد روبه‌رشدی از آدم‌ها، در قرن بیست‌ویکم، به وجود اشباح، ارواح، و فرشتگان باور دارند. تا زمانی که آدمی نفس می‌کشد، بی‌منطقی راهی برای اشاعه و گسترش خواهد یافت. خردگرایی چیزی است که باید به‌صورت فردی آن را به‌دست آورد، نه از طریق جنبش‌های گستردهٔ جمعی یا پیشرفت‌های فناورانه. داشتنِ احساسِ برتری و نخوت، نشانهٔ آشکاری است مبنی بر وجود بی‌منطقی.

مردم تشنهٔ این هستند که به چیزی اعتقاد داشته باشند و در هر گوشه و کناری آن چیز را پیدا می‌کنند. نظرسنجی‌های متعددی آشکار کرده‌اند که تعداد روبه‌رشدی از آدم‌ها، در قرن بیست‌ویکم، به وجود اشباح، ارواح، و فرشتگان باور دارند. تا زمانی که آدمی نفس می‌کشد، بی‌منطقی راهی برای اشاعه و گسترش خواهد یافت. خردگرایی چیزی است که باید به‌صورت فردی آن را به‌دست آورد، نه از طریق جنبش‌های گستردهٔ جمعی یا پیشرفت‌های فناورانه. داشتنِ احساسِ برتری و نخوت، نشانهٔ آشکاری است مبنی بر وجود بی‌منطقی.

سرانجام سقراط به این موضوع پی برد که پیر درست می‌گفته است -او از هرکس دیگری داناتر است، زیرا تنها کسی است که به نادانی خود واقف است.

وقتی افراد نظر شما را دربارهٔ کارشان یا هرآنچه به شخصیت یا ظاهرشان مربوط است می‌پرسند، باید خیلی مراقب باشید. آن‌ها حقیقت را نمی‌خواهند؛ آن‌ها حمایت و تأییدی را از شما می‌خواهند که به واقع‌بینانه‌ترین شکل ممکن ارائه می‌شود.

بنجامین دیزراییلی، تمهید زیرکانه‌تری را مدنظر داشت؛ او می‌گوید: «اگر می‌خواهید به قلب آدمی نفوذ کنید، بگذارید در بحث با شما پیروز شود.»

یادتان باشد: دادن احساس تأیید و خواستنی بودن به دیگران کلیدِ طلاییِ نفوذ به قلب آن‌هاست و ما بدون در اختیار داشتنِ چنین قدرتی، قادر به دوام آوردن و توفیق یافتن در این دنیای به‌شدت رقابتی نخواهیم بود.

شما هم مثل دیگران باید از لذت‌های گذرانِ لحظهٔ حال بهره ببرید. قرار نیست مسیر رُهبانیت را در پیش بگیرید. بنابراین به روندهای جاری دنیا و جریان زندگی در لحظهٔ حال متصل می‌شوید، اما لذتی که از دستیابی به اهداف بلندمدتتان و غلبه بر سختی‌ها به‌دست می‌آورید بالاتر از این حرف‌هاست.

برای ارتباط با گذشته لازم است حس اتصال و یگانگی عمیقی با کودکی‌تان برقرار کنید. این درست است که شما در طول زمان عوض شده‌اید، اما این تغییرات عمدتاً سطحی و ظاهری‌اند و توهم تغییر واقعی را برایتان ایجاد کرده‌اند. درحقیقت، منش شما تا حد زیادی در دوران کودکی‌تان تثبیت شده است

به خودتان یادآوری کنید که برنده شدن در بگومگوها یا تلاش برای اثبات عقیدهٔ خودتان در بلندمدت ثمری برایتان ندارد. با اعمالتان برنده شوید، نه با کلماتتان.