بریده‌هایی از کتاب نایریکا؛ جلد دوم

دلم آن‌قدر برایت تنگ شده است که دیگر خودت هم در آن جا نمی‌شوی.

تو سرو باش نایریکا! سرو باش و نشکن.

«پس باور دارید که پس از مردن، جان به هیچ چیز نمی‌پیوندد؟» «سردرگم می‌شوی اگر بگویم آدم سه بخش است؟ تن و روان و فروهر.» «آه درست است. خوانده بودم که تن می‌میرد اما روان و فروهر پایدار می‌مانند.» «درست است. روان آدمی باید در برابر کردارهایش پاسخگو باشد ولی فروهر ذره‌ای از ذات اهورامزداست که در جان آدمیان امانت است. برای همین همیشه نیک است و در پایان نیز به سرچشمهٔ خود بازمی‌گردد.»

«شما از داشته‌هایتان دست نکشیدید بانو. شما به سوی داشته‌هایتان می‌روید. برادرتان، پدربزرگتان، برادرزاده‌هایتان، جایگاه راستین‌تان. این‌ها داشته‌های شماست.» «پس... پس دلم چه می‌شود؟ دلی که در ایران رها کردم چه می‌شود؟»

«اما پادشاه داریوش مانند پدرهاست. خیلی مهربان است. رفتارش با من درست مانند رفتار پدر بردان بود.»

چقدر با هم نبودیم. چقدر با هم نزیستیم و چقدر به هر سو که می‌نگرم، هستی.

«زادروزت خجسته باد بانوی سپندارمذگان.»

پس می‌خواهی بگویی که تا آدمی نباشد، بدی هم نیست. جنگ و دروغ و نیرنگ و هر بدی که در جهان هست همه در اندیشهٔ ماست.»