بریده‌هایی از کتاب منظومه جهاد

در همان حال، فکرم رفت پیش آن دو نفری که در این سوز و سرما داوطلبانه داخل آب ایستاده بودند و کیسه‌ها را به آن طرف می‌بردند. با خودم گفتم بروم به آن‌ها هم خداقوتی بگویم. لب آب که رسیدم، اولش باورم نشد اما خوب که دقت کردم، هر دویشان را شناختم. شهید صلبی (فرمانده گردان) و حاج کمیل کهن‌سال (جانشین لشکر ویژه ۲۵ کربلا) تا سینه داخل آب ایستاده بودند. پوست صورتشان از سرما می‌لرزید. برای لحظه‌ای هم استراحت نمی‌کردند

مقام معظم رهبری (دام ظله)، «در جادهٔ آسفالته انسان پایش را روی گاز بگذارد و با باک پر از بنزین سفر کند؛ این را مبارزه نمی‌گویند! مبارزه آنجایی است که انسان با مانعی برخورد کند که این مانع در جبهه‌های انسانی می‌شود دشمن، و در جبهه‌های طبیعی می‌شود موانع طبیعی. اگر انسان با این موانع درگیر شود و سعی کند آن‌ها را از میان بردارد، این می‌شود مبارزه».

مبارزه آنجایی است که انسان با مانعی برخورد کند که این مانع در جبهه‌های انسانی می‌شود دشمن، و در جبهه‌های طبیعی می‌شود موانع طبیعی. اگر انسان با این موانع درگیر شود و سعی کند آن‌ها را از میان بردارد، این می‌شود مبارزه

در قرآن، حدود ۲۰ مرتبه امر به جهاد آمده است و این در حالی است که امر به نماز کمتر از ۱۵ مرتبه تکرار شده است.

در قرآن کریم می‌خوانیم: «وَ إِذَا مَسَّ الْأِنْسَانَ ضُرٌّ دَعَا رَبَّهُ مُنِیباً إِلَیْهِ ثُمَّ إِذَا خَوَّلَهُ نِعْمَةً مِنْهُ نَسِیَ مَا کَانَ یَدْعُو إِلَیْهِ مِنْ قَبْلُ وَ جَعَلَ لِلَّهِ أَنْدَاداً لِیُضِلَّ عَنْ سَبِیلِهِ قُلْ تَمَتَّعْ بِکُفْرِکَ قَلِیلاً إِنَّکَ مِنْ أَصْحَابِ النَّارِ»؛ هنگامی‌که انسان را زیانی رسد، پروردگار خود را می‌خواند و به سوی او باز می‌گردد؛ اما هنگامی که نعمتی از خود به او عطا کند؛ آنچه را که به خاطر آن قبلاً خدا را می‌خواند، از یاد می‌برد و برای خدا همتا قرار می‌دهد تا مردم را از راه او منحرف سازد. بگو چند روزی از کفرت بهره‌گیر که از دوزخیان خواهی بود.

مُزد جهاد، شهادت است. هر کس کار مجاهدانه انجام داد شهید خواهد شد. گاهی با تیر و بمب و... گاهی هم به‌نوعی دیگر. که این‌ها هم ثواب شهادت دارند. کسانی که اهل جهادند در بستر هم که بمیرند شهیدند. آیا خداوند به حضرت امام خمینی (ره)‌ اجر شهادت نمی‌دهد؟ بالاترین مُزدی که خداوند به یک انسان می‌دهد شهادت است. پیامبراکرم (ص) می‌فرمودند: «فَوْقَ کلِّ بِرٍّ بِرٌّ حَتَّی یقْتَلَ الرَّجُلُ فِی سَبِیلِ اللَّه»؛ بالاتر از هر نیکی، نیکی است مگر شخصی که در راه خدا به شهادت برسد.

خداوند جمعیتی را می‌آورد که آن‌ها را دوست دارد و آنان (نیز) او را دوست دارند، در برابر مؤمنان متواضع و در برابر کافران سرسخت و نیرومندند. آن‌ها در راه خدا جهاد می‌کنند و از سرزنش هیچ ملامتگری هراس ندارند...

«اّلا تَنفِرُواْ یعَذِّبْکمْ عَذَابًا أَلِیمًا» اگر جهاد نکنید شما را عذاب دردناکی خواهد کرد. «وَ یسْتَبْدِلْ قَوْمًا غَیرْکمْ» و قومی غیر از شما را خواهد آورد. یعنی اگر اهل جهاد نباشیم، نه تنها عذاب آخرت از آن ما است، که خداوند ما را برمی‌دارد و قومی دیگر را جایگزین ما می‌کند.

خداوند در آیه ۳۸ و ۳۹ سوره توبه، کسانی را که اهل جهاد نیستند، به شدیدترین خطاب، توبیخ می‌کند: «یا أیهَا الَّذِینَ ءَامَنُواْ مَا لَکمُ»؛ ای کسانی که ایمان آورده‌اید، شما را چه شده؟ «إِذَا قِیلَ لَکمُ انفِرُواْ فی سَبِیلِ اللَّهِ اثَّاقَلْتُمْ إِلی الْأَرْضِ»؛ وقتی به شما گفته می‌شود در راه خدا جهاد کنید، سستی و کاهلی می‌کنید.