بریده‌هایی از کتاب مدیریت مالی موفق

پدر پولدارم اغلب به من می‌گفت: «هوش مالی این نیست که چقدر پول درمی‌آوری، بلکه این است که چقدر از پول حفظ کنی، چقدر آن پول به نفع تو کار کند، و آن تا چند نسل بعد از تو باقی بماند.»

برای اکثر مردم، خواه بسیار تحصیل‌کرده، خواه کم‌سواد، این دانسته‌های آن‌ها نیست که برای آن‌ها خرج دارد، بلکه این ندانسته‌های آن‌ها است که برای آنها خرج برمی‌دارد.

«دلیل اینکه این همه آدم‌های باهوش و تحصیل‌کرده به ثروت هنگفت دست پیدا نمی‌کنند این است که هنگام تحصیل به آن‌ها یاد داده‌اند که اشتباه کردن چیز بدی است.

«آیا توی بانک از من می‌پرسند که آیا تو شاگرد اول بودی؟ آیا سراغ کارنامه‌ام را می‌گیرند؟ آیا می‌گویند، وای چقدر نمرات خوبی آورده‌ای، بگذارید یک میلیون دلار به شما وام بدهیم. آیا یک چنین چیزهایی می‌گویند؟»

افراد معمولی خیلی انتقادپذیر نیستند و به همین خاطر است که همۀ عمر یک آدم معمولی باقی می‌مانند، و به همین دلیل است که نمی‌توانند پیشرو باشند. افراد معمولی همیشه از این‌که دیگران چه می‌گویند یا فکر می‌کنند در هراسند. بنابراین آن‌ها با ترس از این‌که نظر سایرین درباره‌ی آن‌ها چیست به زندگی خود ادامه می‌دهند و سعی می‌کنند با سایر افراد معمولی، که خودشان در ترس از انتقاد زندگی می‌کنند، کنار بیایند. آدم‌ها همیشه از همدیگر انتقاد می‌کنند

«بانکی که در آن حساب دارم هیچ وقت از من کارنامه‌ام را درخواست نکرده است.»

من هم اضافه کردم: «و به همین خاطر است که بیش‌تر مردم می‌گویند سرمایه‌گذاری با ریسک همراه است. بیش‌تر مردم تصور می‌کنند برای یک سرمایه‌گذاری ایمن باید بازده سرمایه‌گذاری را هم پایین آورد، به همین خاطر افراد زیادی پول خود را در یک حساب پس‌انداز می‌گذارند. آن‌ها پول خود را به خاطر امنیت در آن حساب می‌گذارند و امیدوارند که در قبال ایمنی سود کم‌تری نصیب آن‌ها شود، ولی تورم پول آن‌ها را به مرور می‌خورد، و به بهره‌ی پول آن‌ها مالیات سنگینی تعلق می‌گیرد. بنابراین ایده‌ی پول توی بانک جایش امن است، ایده‌ی چندان امنی هم نیست.»