بریده‌هایی از کتاب لیان دخت

«خیلی از آدما حسرت خیلی چیزا رو می‌خورن؛ اصلاً قرار نیست از همه‌چی بهره‌مند بشیم تو زندگی‌مون. اگه سرنوشت همه‌مون مثل هم بود خسته نمی‌شدیم از این‌همه شباهت؟

خواندن آیت‌الکرسی دل را آرام می‌کند.

گاهی بودن بعضی آدم‌ها در زندگی، داشتنِ همه است و نبودنشان تنهایی محض است؛ رهاشده در دنیایی غریب؛ میان آدم‌هایی که نمی‌شناسند تو را و شاید حتّی حرف مشترکی باهم نداشته باشید.

آدم وقتی تصمیم بزرگ و مهمی می‌گیرد، به تأیید و حمایت اطرافیانش نیاز دارد. این حمایت‌ها برای عملی‌کردن آن تصمیم دلگرمی بزرگی است. حمایت، شهامت آدم را بیشتر می‌کند؛ انگیزه می‌بخشد و مسیر را هموارتر می‌کند. وقتی داری یک کار سخت انجام می‌دهی و می‌دانی که چند آدم دوست‌داشتنی و عزیز آن دور و اطراف ایستاده‌اند و تشویقت می‌کنند؛ انگار یک نیروی مضاعف به وجودت تزریق می‌شود تا بتوانی کارت را با موفقیت انجام دهی؛ اما خلاف آن، انرژی آدم را از بین می‌برد. باید در دو جبهه هم‌زمان بجنگی؛ یکی در مسیر هدف و تلاش برای موفقیت و دیگری در مسیر جلب رضایت اطرافیان و چه مسیر سخت و راه پُرفرازونشیبی مقابلم بود.

مبارزه چیزی بود که به آن نیاز داشتم. باید من هم مثل رئیسعلی اسلحهٔ اراده‌ام را به دست می‌گرفتم و به جنگ باورهای غلط می‌رفتم؛ به جنگ باورهایی که می‌گفت: «زن نمی‌تواند!»

نمی‌دانم آدم باید در مواجهه با کسی که دلش گرفته چه حرفی بزند یا چه کاری انجام بدهد که کمی او را آرام کند.

امیدوارم هر زنی و در طیف گسترده‌تر، هر انسانی شهامت قدم‌گذاشتن در مسیر رؤیاها و اهدافش رو داشته باشه که جز این زندگی بیهوده‌ست.

آدم‌ها تا زمانی‌که به کسی دروغ نگفته‌اند، به‌زبان‌آوردن هر حرفی که به دور از صداقت باشد، برایشان سخت است. انگار از خودشان و از طرف مقابل شرم دارند که دروغ بگویند. دروغ برایشان مثل یک گناه بزرگ است که آدمی در میدان وسط شهر و در مقابل چشم همهٔ مردم انجام دهد؛ همان‌قدر زشت و تابلو که طرف مقابل آن را متوجه می‌شود؛ اما همین‌که یک بار زبانشان به دروغ چرخید، دیگر عادتشان می‌شود، به‌راحتی دروغ می‌گویند و رفته‌رفته عذاب‌وجدان هم دست از سرشان برمی‌دارد و خودشان را با بهانه‌های الکی توجیه می‌کنند که مثلاً راه دیگری نداشته‌اند و دروغشان ضرری به ما وارد نمی‌کند.

بچه‌ها زود بزرگ می‌شن و ما فکر می‌کنیم هنوز جوونیم... غافل ازاینکه هر یک سانتی که به قدّ بچه‌ها اضافه می‌شه، قدّ ما از پیری یک سانت خمیده‌تر می‌شه...

انجام‌دادن کارهای سختی که همه فکر می‌کنن شدنی نیست آدمو بیشتر خوش‌حال می‌کنه تا انجام کارای آسونی که هزار نفر قبل از ما انجامش دادن

رسیدن صبح نو، کم از عید نداشت؛ اما اگر قدرت این را داشته باشیم که واقعاً روز نو را متفاوت آغاز کنیم.

انجام‌دادن کارهای سختی که همه فکر می‌کنن شدنی نیست آدمو بیشتر خوش‌حال می‌کنه تا انجام کارای آسونی که هزار نفر قبل از ما انجامش دادن و با همهٔ چالش‌هاش آشناییم و درواقع می‌دونیم چه زمانی چه اتّفاقی می‌افته و از کدوم مسیر باید بریم که جون سالم به‌در ببریم.

مُو نمی‌خوام کپی‌رنگیِ آرزوها و زندگی‌های قبلی و بعدی باشُم. مُو آدم منحصربه‌فردی هستُم و زندگی منحصربه‌فرد خودُم رو دارُم؛ مثل هر آدم دیگه‌ای.

معجزه چه می‌توانست باشد؟ جز امکان‌یافتن یک بعید؟ جز ممکن‌شدن یک ناممکن؟ معجزه چیزی جز خواست خداست؟ که اگر بخواهد در آنِ‌واحد هر غیرممکنی، هر بعیدی، هر نشدی تبدیل به «شد» می‌شود و همه‌چیز ممکن خواهد شد.

«بعضی چیزا نیازی به پیشگویی نداره؛ تجربه به آدم می‌گه چی می‌شه و چی خواهیم دید.»

تجربه واقعاً سرمایهٔ بزرگی بود.

علاقه‌مندبودن به شغل، نعمت بزرگی بود که فکر می‌کنم شاید بیشتر مردم از آن بی‌بهره باشند. اکثر آدم‌ها به جبر روزگار به شغل‌هایی روی می‌آورند که علاقه‌ای به آن ندارند؛ فقط به آن شغل مشغول‌اند چون شرایط زندگی آن را تحمیل کرده. من فکر می‌کنم درصد کمی از آدم‌ها این خوشبختی را تجربه کرده باشند که شغل محبوب خودشان را داشته باشند؛ یا شغلی که به آن مشغول‌اند روزی به شغل محبوبشان تبدیل شود. اینکه هر روز صبح با انگیزه و هزار امید کارت را شروع کنی و وقتی داری از آن با کسی صحبت می‌کنی، چشمانت برق بزند، اگر نعمت نیست پس چیست؟ خلاقیت و نوآوری در هر شغلی یک خوشبختی تمام‌نشدنی است.

«حرکت به‌سمت رؤیا، آدم رو دوباره زنده می‌کنه. وقتی داری در مسیر نزدیک‌شدن به هدفت قدم برمی‌داری، سراسر اون مسیر برات پر از درس و تجربهٔ شیرین می‌شه. خورشید از نظرت قشنگ‌تر می‌تابه؛ آسمون آبی‌تره و گل‌ها شاداب‌تر. درواقع در مسیر رؤیاهاتی. حال دلت خوبه و به همین خاطر فکر می‌کنی همه‌چیز و همه‌کس هم حال دلشون خوبه.»

ترس از شکست قبل از انجام‌دادن یه کار هیچ فرقی با مرگ نداره یوسف. ازم نخواه نجنگیده بازنده باشُم.»