بریده‌هایی از کتاب زندگی این پسر

مثل هرکسِ دیگری، او هم همزمان چیزهای متفاوتی می‌خواست؛ قلب آدمی جنگلِ تاریکی است.

هر مسابقه را با این باور آغاز می‌کردم که قرار بود برنده شوم، و مسابقه را با این باور به پایان می‌بردم که من باید برنده می‌شدم

به‌هرحال، فقط بچه زِرزِروها راجع به پدر و مادرشان نِق می‌زنند و شکایت می‌کنند.

به‌رغم همه‌چیز، ما دهاتی بودیم، و برای یک دهاتی نقطهٔ عطفِ سفر به شهر لحظهٔ ترکِ شهر است، لحظه‌ای که شهر همچون تله‌ای که دیر بسته شده، پشت‌سرش بسته می‌شود.

ما با اطمینان خاطرِ معصومانه و بی‌شرمانه‌ای زندگی می‌کنیم که بین تمام انسان‌هایی که متولد شده‌اند، فقط ما، تمهیدات ویژه‌ای داریم که به‌موجب آن‌ها به ما اجازه داده می‌شود همیشه بی‌تجربه و معصوم بمانیم.

قدرت فقط وقتی لذت‌بخش است که به رسمیت شناخته شود و بقیه از آن بترسند. شهامت و بی‌پروایی در ضعیفان برای قدرتمندان دیوانه‌کننده است.

فصل بهار بود. زمین با برف‌های ذوب‌شده اسفنجی شده بود، و اگر به‌دقت گوش می‌دادید، در گرم‌ترین روزها موفق می‌شدید صدای یکنواختِ سوت‌مانندِ تبخیر را همچون بارشی ملایم بشنوید. درختان با رشد برگ‌های جدید غبارآلود بودند. خرس‌ها در پهنای گرانیتیِ کوهستان‌های درخشان بالای سرمان نمایان شده بودند، کوهستانی که نور خورشید را می‌گرفت و حرارت صخره‌ها را جذب می‌کرد. موقع ناهار مردم از خانه‌ها بیرون می‌آمدند، روی پله‌های جلوی در می‌نشستند و با نگاه‌هایی رو به بالا و چهره‌هایی مهربان به کوهستان نگاه می‌کردند.

بدون این‌که چشم از آینه بردارد از من پرسید چطور به‌نظر می‌رسد. من هم به او گفتم واقعاً زیبا شده است. «همیشه همین رو می‌گی.» «خب حقیقته.» مادرم گفت: «خوبه.»

باحالی، مثل استعداد شطرنج یا موسیقی، خودش هرکسی را که لازم بود پیدا می‌کرد. عوضی و نچسب بودن هم همین‌طور بود. عوضی و نچسب بودن خودش ما را انتخاب کرده بود.

قربانی‌ها سزاوار سرزنش‌اند؛ بگذار مردم هرقدر دوست دارند تظاهر کنند که این‌طور نیست؛ خودی باشی بهتر است تا غریب بیفتی؛ مغروربودن بهتر از مهربان‌بودن است؛ و همرنگ جماعت بودن بهتر از تنهابودن است، چون این‌طوری بیش‌تر خوش می‌گذرد.