بریده‌هایی از کتاب مناجات

از بنده مدام شکستن و از تو پیوسته بستن. از بنده مستمر گسستن و از تو باز پیوستن. این چه قاعدهٔ غریبی است در عالم، که معشوق، ناز عاشق را می‌کشد، محبوب به دنبال محب می‌افتد و کریم در پی سائل می‌گردد. چگونه است که آغوش پذیرش تو، گشاده‌تر از پای رجعت ماست؟ ما را از این همه غفلت نجات بخش.

تو عین اجابتی! به ما خواندن بیاموز.

ی خداوند ولَی الْحَسنات! توفیق کار خوب را تو می‌دهی و پاداش را تو می‌دهی. بنده در این میانه چه ادعا کند؟! کدام خیر است که منشأ و مبدأ و مبدع آن تو نیستی؟ به ما توفیق بده که وسیلهٔ کارهای خوب تو باشیم.

ای تکیه‌گاه هر که تکیه‌گاه ندارد! اتکاء به هرکه جز تو، خانه ساختن در رهگذار آب است. چه حلاوتی دارد تکیه بر دست‌های تو، وقتی همه تکیه‌گاه‌ها فرو می‌ریزد.

ماهی بدون آب و آدمی بدون هوا چگونه می‌تواند زیست؟! حضور تو این چنین در زمان و مکان جاری است. هیچ وحشتی در جهان با حضور تو وحشت نیست. آنچه وحشت‌انگیز است، نداشتن توست و احساس نکردن حضور توست. حیاتمان را هرگز از حضور مأنوست خالی مکن.

خدایا! چنین مباد که در بهار، طبیعت بی‌جان، جامهٔ نو بپوشاند و ما مدعیان جان، همچنان در رفتار کهنهٔ خویش بمانیم. خدایا! خواستهایمان را دگرگون کن!

به ما آن چنان ایمانی عنایت کن که خود را اسلام نشمریم و دین معنا نکنیم و نفسانیت خود را با رضایت تو اشتباه نگیریم.

ای خداوند رافِعُ الدَّرجات! مدارج این دنیای دون، پوچ و میان‌تهی است. این را تفهیم خلایقت‌کن تا عمر نازنین به این بازی عبث نبازند، به مسابقه‌ای که خطّ پیروزی آن، هلاکت است.

ای قادر متعال! در روز حشر، پیش چشم آنان که دینشان را از ما آموختند، شرمنده‌مان مکن و ما را باعث و بانی گریز ونفرت مردم از دین مپسند.