بریده‌هایی از کتاب اولین پادشاه روشنایی؛ جلد دوم

-تمرکز روی یک چیز و از دست دادن بقیه چیزها... خاصیّت انسان‌های عجوله.

ازش فرار نکنید و بپذیریدش. مهم‌ترین قسمت بعد از هر صدمه‌ای پذیرش اونه. دردی که تمام تنتون رو درگیر کرده بپذیرید و در نهایت برای مقابله با اون کاری کنید. هر چه‌قدر پذیرشش طول بکشه درمانش هم طولانی خواهد شد.

نباید نگران باشی... اون وقتی مسئولیتت رو به‌عهده گرفته، هرگز رهات نمی‌کنه!

«از دست دادن کسی مثل تو غمگین‌ترین چیزیه که ممکنه تجربه کنم.»

«از دست دادن رو یاد بگیر. می‌پرسی چه‌طور انقدر بی‌احساس دربارهٔ دفنش حرف می‌زنم؟ من مردیم که سال‌ها پیش هر چیزی که داشتم از دست دادم... من از دست دادن رو ذرّه ذرّه یاد گرفتم. تو هم یاد می‌گیری.»

انسانی که وقتی در خودخواهانه‌ترین حالت زندگیش باز هم برای دیگران سودمنده، محترم و عزیزه.

«اگر متوجّهٔ کار اشتباهت شدی و عذاب وجدان به سراغت اومده باید بدونی این شروع راهه. مردن تو هیچ‌چیز رو عوض نمی‌کنه. حقیقت اینه که تو فقط می‌خوای فرار کنی درحالی که باید به‌خاطر کسانی که به‌خاطر طمع تو مردن... تا آخر عمر با این درد زندگی کنی. مردن خیلی آسون به‌نظر نمی‌رسه؟!؟»

کشور داری بدون ارتباط با دنیای بیرون امکان‌پذیر نیست برای همین سیاست مهم‌ترین عامل پیشرفت کشور محسوب می‌شه. چه‌طور می‌شه کشورداری کرد وقتی از مقایسه و ارتباط اون با دنیای بیرون بترسیم؟

-اون یک انسانه و انسان‌ها با آرزوها و تخیلاتشون زندگی می‌کنن. یعنی با امید! در طول اتاق بزرگش شروع به قدم زدن کرد: «امید خیلی چیزها رو تغییر می‌ده.»

همیشه یاد گرفته بود که هرچه‌قدر هم توانا باشد و دیگران هم متوجّهٔ برتری او در اوامری شوند خود او، باید بداند که این برتری در مقابل روابطش ارزش چندانی ندارد. نمی‌خواست خود را با فخر فروشی و یا عرضه به دیگران پایین بکشد. علاقه‌ای نداشت از خود تعریف کند و ترجیح می‌داد دیگران هم در توصیف او متواضعانه نظر بدهند.