بریده‌هایی از کتاب دلبستگی ناایمن مضطرب و پرهیز از عشق

در یک موقعیت آزمایشی، کودکان اجتناب ناامن کسانی هستند که بیشترین احساسات و اضطراب را از خود بروز می‌دهند، که باعث غیرفعال شدن سیستم دلبستگی آن‌ها می‌شود تا بتواند بهتر این وضعیت را مدیریت کند. در این زمینه، کودک خردسال برجسته می‌شود، احساسات کمی نشان می‌دهد، بیشتر به سمت اکتشاف گرایش پیدا می‌کند و مجبور به اتخاذ خودمختاری اولیه به عنوان یک استراتژی بقا می‌شود.

هنگامی که یک کودک دچار تروما می‌شود، تمرکز بر روی دروس دشوار خواهد بود و نمرات بدی کسب می‌کنند. همچنین، آن‌ها در درک هر چیزی که یاد می‌گیرند با مشکل روبرو خواهند شد زیرا بیشتر انرژی ذهنی آن‌ها برای پردازش تجربیات آسیب‌زا که تجربه می‌کنند، مصرف می‌شود.

در یک موقعیت آزمایشی، کودکان اجتناب ناامن کسانی هستند که بیشترین احساسات و اضطراب را از خود بروز می‌دهند، که باعث غیرفعال شدن سیستم دلبستگی آن‌ها می‌شود تا بتواند بهتر این وضعیت را مدیریت کند. در این زمینه، کودک خردسال برجسته می‌شود، احساسات کمی نشان می‌دهد، بیشتر به سمت اکتشاف گرایش پیدا می‌کند و مجبور به اتخاذ خودمختاری اولیه به عنوان یک استراتژی بقا می‌شود.

دلبستگی اضطرابی و اجتنابی در این حالت، دلبستگی اجتنابی وقتی ظاهر می‌شود که کودک، حتی اگر آگاه نباشد، جذب می‌شود که نیاز او به مراقبت، اگر نه با تحقیر، با بی‌اعتنایی پاسخ داده شود. این بدان معنی است که به طور متوسط این کودکان سعی می‌کنند از نظر عاطفی به افرادی خودکفا تبدیل شوند. بنابراین، برای اینکه دوباره آسیب، پوچی یا رنج بیشتری تجربه نکنند، آن‌ها تصمیم می‌گیرند یک جدایی احساسی شکل دهند که ویژگی بسیاری از روابط آن‌ها باشد. مطالعات، مانند موارد ذکر شده، نشان می‌دهد که در این موارد معمولاً ایجاد شکاف، خاطرات از هم گسیخته یا پراکنده است. بسیاری از قسمت‌های کودکی را فراموش می‌شوند و یا به صورت مبهم به یاد آورده می‌شوند.

در دلبستگی دو سویه، دلبستگی گاهی رفتارهای مراقبتی را به وجود می‌آورد و گاهی اینگونه نیست. همین ناامنی است که باعث می‌شود کودکان نمی‌خواهند جهان را کشف کنند زیرا آن‌ها نمی‌دانند که آیا وقتی درخواست کمک می‌کنند، به خواسته‌های آن‌ها پاسخ داده می‌شود یا خیر. این نوع دلبستگی دوسو گرایی باعث ایجاد افرادی می‌شود که در روابط نمی‌دانند چگونه به طور خودکار با مشکلات خود کنار بیایند. علاوه بر این، آن‌ها افرادی هستند که توجه خود را به اضطراب و ترس معطوف می‌کنند و به اجبار به دنبال آن توجه و کمک هستند.

دلبستگی اضطرابی-دو سویه در این حالت، ما کودکی داریم که خیلی زود یاد می‌گیرد که نمی‌تواند به والدین خود اعتماد کند. بعضی اوقات، برخی از محبت‌ها را نشان می‌دهند، دیگران سرد و دور هستند. آن‌ها پدران و مادرانی هستند که بین زمان ترک یا غفلت و لحظه‌های شدت و کنترل در نوسان هستند. همه این‌ها شرایط دوسو گرایی را ایجاد می‌کند که در آن کودک در حالت اضطراب و ناامنی مداوم زندگی می‌کند. سبک‌های دلبستگی و حافظه عاطفی به ما می‌گویند که در این حالت، فرد در نهایت به حوادث خاصی از گذشته متمرکز می‌شود. به عنوان مثال، بزرگسال آن لحظات گذشته را به یاد می‌آورد که در آن به حمایت یا کمک احتیاج داشته و آن را دریافت نکرده است، لحظاتی که احساس تنهایی کرده، ترسیده است... بنابراین، «دلبستگی» به آن مسائل حل نشده و دردناکی را ایجاد می‌کند، که از آن، در چندین روش، عصبانیت و ناامیدی حتی بیشتر تغذیه می‌کنند. آن‌ها احساساتی هستند که تمایل دارند فرد را مسدود کنند، از این رو، اغلب آزاد کردن هر حافظه، از هر تجربه دردناکی برای آن‌ها دشوار است.

مشکل در تمرکز شاخص دیگری که نشان می‌دهد یک کودک یک تجربه آسیب‌زا را تجربه می‌کند عدم توانایی در تمرکز است. آن‌ها تمایل به داشتن نگاهی دوردست دارند، زیرا به دلیل ضربه‌ای که داشتند فکر کردن را از دست داده‌اند و غلبه بر این درد برای آن‌ها کاملاً سخت است.

خشونت خانگی در بعضی از خانه‌های ناکارآمد، والدین می‌توانند ظلم کنند. این رفتار را به طور معمول در ابتدا نسبت به همدیگر دارند، اما خیلی زود آن‌ها تمرکز خود را روی بچه‌های خود می‌گذارند. کودکانی که مورد آزار جسمی قرار گرفته‌اند، آسیب‌های زیادی را تحمل می‌کنند و پس از جوان شدن، مسائل مختلفی از جمله دلبستگی ناایمن را به نمایش می‌گذارند. خشونت خانوادگی بچه را برای همیشه زخم می‌کند زیرا آن‌ها دردی را که از دست والدین یا سرپرست خود متحمل شده‌اند به خاطر می‌آورند.