بریده‌هایی از کتاب این منم!

عشق این نیست که با پلیوری قشنگ از کنار زمین فوتبال شاهد به‌بارنشستن تلاش‌هایم باشند؛ عشق این است که شلخته و با صورتی رنگ‌ورورفته کنار تخت بیمارستانم بنشینند و شاهد ذره‌ذره آب‌شدنم باشند. می‌فهمم که عشق یعنی برای کسی آشفته‌حال شوی. عشق یعنی سخت تلاش کنیم زرهی پولادین را برای محافظت تن‌مان کنیم و بعد، همان زره را برای محافظت از عزیزمان روی تنش بنشانیم. یعنی برهنه‌ایستادن و لرزیدن در برابر چیزی که از آن واهمه داریم تا به آنچه بیش از هرچیزی در دنیا دوستش داریم ادای احترام کنیم. این عشقی است که دگرگونم می‌کند

زیر آن پوست نه‌چندان بد و موی زیبایم درد در حال خروش است. کاش می‌شد بعضی روزها این درد زشت و پرقدرت را مثل تی‌شرت به تن کنم تا خودش را نشان می‌داد و آن‌وقت دیگران متوجه می‌شدند که نباید از من توقع زیادی داشته باشند.

سال‌ها که مشغول رسیدگی به درد من بود، خودش داشت آسیب می‌دید و کسی نبود که مرهم دردهایش باشد و حالا این زخمِ بزرگ دهن باز کرده بود.

و هر دو از این بابت خوشحالیم که اقیانوس‌ها به معنای واقعی کلمه بین‌مان فاصله انداخته‌اند؛ چون حالا دیگر می‌توانیم تقصیرها را گردن فاصلهٔ بین‌مان بیندازیم

آدم‌ها به‌جای این‌که مثل «بشر» زندگی کنند، خودشان را درگیر «کارهای بشری» می‌کنند.

عشق می‌تواند قوی و درعین‌حال آرام باشد.

فراموش‌کردن و حرکت به جلو آرامش‌بخش و درعین‌حال ناراحت‌کننده است.

تظاهر اطرافیانم را خوشحال و راضی نگه می‌دارد؛ پس همرنگ جماعت می‌شوم و مثل دوستانم رژ لب می‌زنم. راستش رژ صورتی به من می‌آید.

یاد می‌گیرم که تقریباً همه می‌خواهند احساس کنند به شخصی تعلق دارند، من هم اجازه می‌دهم بدانند که برایم مهم هستند.

شفا فرایندی نیست که بتوانید تکمیلش کنید، شفا سفری‌ست که تا پایان عمر در آن مسافر هستید.

این‌جا می‌گویند آدم‌ها به‌جای این‌که مثل «بشر» زندگی کنند، خودشان را درگیر «کارهای بشری» می‌کنند. می‌گویند برای شغل خودمان و بقیه بیش از حد ارزش قائل می‌شویم. این‌ها چیزهایی هستند که به هویت درونی‌مان ارتباطی ندارند