بریده‌هایی از کتاب هشت کتاب سهراب سپهری به انضمام زندگینامه و کتابنامه

من سالها مذهبی ماندم، بی‌آنکه خدایی داشته باشم.

به سراغ من اگر می‌آئید نرم و آهسته بیائید، مبادا که ترک بردارد چینی نازک تنهائی من.

جهان آلودۀ خواب است و من در وهم خود بیدار

و خدایی که در این نزدیکی است

خوب بود این مردم، دانه‌های دلشان پیدا بود

مرد بقال از من پرسید: چند من خربزه می‌خواهی؟ من از او پرسیدم: دل خوش سیری چند؟

و خدایی که در این نزدیکی است

جهان آسوده خوابیده است فروبسته است وحشت در به روی هر تکان هر بانگ چنان که من به روی خویش در این خلوت که هر نقشی غم‌انگیز است و دیوارش فرو می‌خواندم در گوش دمی از عمر اگر باقیست در آن آسوده باید زیست جهان آسوده خوابیده است و من در رنج خود بیدار به روی هر صدا راه گریزش بسته هول شب و می‌گوید: «دمی آسوده باید زیست» با من در و دیوار این خلوت که رنگ دلگشایش نیست

دختر بالغ همسایه پای کمیاب‌ترین نارون روی زمین فقه می‌خواند.

زندگی شستن یک بشقاب است

نفس آدمها، سر به سر افسرده‌ست. روزگاری است در این گوشۀ فرسوده به تن هر نشاطی مرده‌ست.

به سراغ من اگر می‌آئید نرم و آهسته بیائید، مبادا که ترک بردارد چینی نازک تنهائی من.

‫ساده باشیم ‫ساده باشیم چه در باجۀ یک بانک چه در زیر درخت ‫کار ما نیست شناسایی «راز» گل سرخ ‫کار ما شاید این است ‫که در «افسون» گل سرخ شناور باشیم ‫پشت دانایی اردو بزنیم

نقشهائی که کشیدم در روز، شب زِ ره آمد و با قیر اندود طرحهائی که فکندم در شب روز پیدا شد و با پنبه زدود.

استاد مشفق کاشانی درباره ویژگیهای اخلاقی سهراب می‌گوید: «سهراب ذاتا انسانی مؤدب، فروتن، مهربان، بردبار و گوشه‌گیر و ساده‌زیست بود. در تمام دورانی که با من در کاشان بود، از او دروغ نشنیدم. در صداقت او تردید وجود نداشت و حالات و رفتار او برای همه دوستانش، سرمشق زندگی و آزاداندیشی بود» .

مذهب شوخی سنگینی بود که محیط با من کرد. و من سالها مذهبی ماندم، بی‌آنکه خدایی داشته باشم.»

زندگی خالی نیست مهربانی هست، سیب هست، ایمان هست آری تا شقایق هست، زندگی باید کرد

شب سردی است و من افسرده راه دوری است و پائی خسته تیرگی هست و چراغی مرده می‌کنم تنها از جاده عبور دور ماندند زمن آدمها سایه‌ای از سر دیوار گذشت غمی افزود مرا بر غمها فکر تاریکی و این ویرانی بی‌خبر آمد تا با دل من قصه‌ها ساز کند پنهانی نیست رنگی که بگوید با من اندکی صبر! سحر نزدیک است هر دم این بانگ برآرم از دل وای این شب چقدر تاریک است.

سهراب سپهری، علاقه خاصی به قرآن کریم داشت. همیشه در جیب پیراهن و همراه یادداشت‌هایش، یک قرآن کوچک نیز بود.

زندگی یافتن سکۀ دهشاهی در جوی خیابان است. زندگی «مجذور» آینه است زندگی گل به «توان» ابدیت زندگی «ضرب» زمین در ضربان دل ما زندگی «هندسۀ» ساده و یکسان نفسهاست. هر کجا هستم، باشم آسمان مال من است