بریده‌هایی از کتاب آی سودا

گاهی برای عبور کردن از سختی ها، هرچند تلخ باید با واقعیت های زندگی مواجه شد، هرچه قدرازشون فرارکنیم اون واقعیت ها تلخ تر میشن و یک جایی توی ذهنمون می مونن و آزارمون میدن.

امروز هر چی میگم یادداشت کنین و همه با هم یک صدا از مردهای این جامعه بپرسید. چطورامکان داره تو در دامن موجودی که ارزش نداره بزرگ بشی و ارزش پیدا کنی؟ و چطور مردم مسلمانی هستین که بعد از این همه سال هنوز دخترهای خودتون رو زنده به گور می کنید؟ این بار نه در زیر خاک، بلکه زیر بارون تعصب کورکورانه، روحشون رو می کُشید و در حالیکه زنده هستن می خواهید که مثل مرده ها زندگی کنن. دخترهای من، انقدر بپرسین تا این ظلم به زن ها از بین بره. باید صدای شما شنیده بشه، پس اونقدر تکرار کنید تا به ارزش های خودتون برسین.

. آدما وقتی خیلی افسرده میشن، بعضی از کارهایی را که قبلاً نمی کردن و عیب می دونستن، براشون ساده میشه و ناخودآگاه انجامش میدن. شاید هم این طوری می خوان روی زخم های خودشون مرهم بزارن اما نمی دونن همین مرهم اگر اشتباه انتخاب بشه می تونه زهری بشه که دقیقاً از همون زخم وارد بدنت بشه و تو رو بکشه

می دونین نظر من در مورد توت فرنگی چیه؟ درست مثل بعضی آرزوهای زندگی می مونه، ظاهر فریبنده و زیبایی داره، طعمش توی دهن می مونه و حس خوبی به آدم میده، ولی هر کدوم رو که می خوری می بینی اونی که انتظارداشتی نیست و از مزه اش لذت نمی بری و فکر می کنی بعدی خوشمزه تره ولی بازم نیست، انگار یک چیزی کم داره. گاهی بهش نمک می زنی و گاهی شکر، ولی بازم همون حس رو داری که انگار یک چیزی کم داره.