بریده‌هایی از کتاب ماده تاریک

آدمی، درست به همان شکلی که پا به این دنیا گذاشته، آن را ترک می‌کند؛ تنهای تنها و محروم از همه‌چیز.

کسی شما را از اینکه چند لحظه بعد زندگی‌تان به‌کلی تغییر خواهد کرد آگاه نمی‌کند، از اینکه ربوده خواهید شد. خبری از اینکه خطر هر لحظه به شما نزدیک و نزدیک‌تر می‌شود نیست، هیچ نشانی از اینکه روی لبهٔ پرتگاه ایستاده‌اید دریافت نمی‌کنید؛

باید همهٔ چیزهایی را که متوجه‌شان شده بود به زبان می‌آورد. باید دلش را خالی می‌کرد تا شک و تردیدهایش برطرف شوند. قسمتی از وجودش دیوانه‌وار دنبال جواب بود. قسمتی هم هرگز نمی‌خواست چیزی بداند

می‌گفت: «جیسون، می‌دونی جنون یعنی چی؟» ‫گفتم: «یعنی چی؟» ‫«یعنی اینکه کار یکسانی رو بارها پشت سر هم انجام بدی و هر بار توقع داشته باشی نتیجهٔ متفاوتی بگیری.»

هر چه بیشتر فکر می‌کنم بیشتر به این نتیجه می‌رسم که ما حاصل‌جمع انتخاب‌هایمان هستیم، اینکه هر راهی که شاید برمی‌گزیدیم به‌نوعی در هویت کلی ما کارگر واقع شده‌اند.

آن لحظه برایم خیلی لذت‌بخش بود، می‌خواستم دوباره طعمش را بچشم، سعی می‌کردم تا جایی که می‌توانم کشش بدهم، اما مثل همهٔ لحظه‌های خوب دیگر خیلی زود می‌گذشت

می‌دونی جنون یعنی چی؟» ‫گفتم: «یعنی چی؟» ‫«یعنی اینکه کار یکسانی رو بارها پشت سر هم انجام بدی و هر بار توقع داشته باشی نتیجهٔ متفاوتی بگیری

بدون اینکه غصهٔ رؤیاماندن رؤیاهایم را بخورم.

ولی امروز تو قطار تازه به خودم اومدم و دیدم باوجودی که خیلی دوستت دارم، باوجودی که حاضرم دنیا رو بدم تا دوباره اون چشم‌های قشنگت رو ببینم، اون‌طور که باید حواسم به زندگی‌ام نبوده. چون آدم هیچ‌وقت نمی‌دونه.» «چی رو؟» «اینکه هر آن ممکنه یه اتفاق غیرمنتظره بیفته.

آن اتاقک تنها یار باوفایمان بود. قایقی بسیار کوچک وسط اقیانوسی بی‌اندازه پهناور. هم پناهگاهمان بود. هم زندانمان. و هم خانه و کاشانه‌مان

می‌دونم این‌ها همش خواب و خیاله. تو فرشتهٔ نجات منی. اومدی تا من تنها نباشم. خیلی می‌ترسیدم موقع مرگ کسی کنارم نباشه

به راه‌رفتن ادامه دادیم. خودم هم شک داشتم که انتخاب یکی از آن درها ما را به جایی برساند؛ اگر درهای بی‌شماری وجود داشته باشد که نشان‌دهندهٔ انتخاب‌های بی‌شمار است، از لحاظ آماری خود انتخاب به معنی همه‌چیز و هیچ‌چیز است. یعنی یک انتخاب در آنِ واحد هم صحیح و هم غلط است.

تجربه‌های اسرارآمیز بهترین و زیباترینِ تجربه‌ها هستند.

کسی شما را از اینکه چند لحظه بعد زندگی‌تان به‌کلی تغییر خواهد کرد آگاه نمی‌کند

«جیسون، می‌دونی جنون یعنی چی؟» گفتم: «یعنی چی؟» «یعنی اینکه کار یکسانی رو بارها پشت سر هم انجام بدی و هر بار توقع داشته باشی نتیجهٔ متفاوتی بگیری.»

«بعضی‌وقت‌ها آن‌قدر مشغول کار هستیم، آن‌قدر تو مشکلاتمون غرق می‌شیم که به‌کل اونایی رو که دوستشون داریم فراموش می‌کنیم.

آدمی، درست به همان شکلی که پا به این دنیا گذاشته، آن را ترک می‌کند؛ تنهای تنها و محروم از همه‌چیز.

این حال و هوا همیشه من را به یاد جملهٔ معروف اسکات فیتزجرالد می‌اندازد که می‌گوید: همیشه وقتی زندگی ترد و شکننده می‌شود، یعنی به پایانش نزدیک شده است، بنابراین همان کاری را انجام می‌دهد که بارها و بارها تکرار کرده؛ برمی‌گردد و دوباره از ابتدا شروع می‌شود.

بلندپروازی‌ات رو کُشتی، درست می‌گم؟» «من نکشتمش، به مرگ طبیعی مرد. غفلت دلیل مرگش بود.»

کسی شما را از اینکه چند لحظه بعد زندگی‌تان به‌کلی تغییر خواهد کرد آگاه نمی‌کند، از اینکه ربوده خواهید شد. خبری از اینکه خطر هر لحظه به شما نزدیک و نزدیک‌تر می‌شود نیست، هیچ نشانی از اینکه روی لبهٔ پرتگاه ایستاده‌اید دریافت نمی‌کنید؛ شاید همین چیزهاست که تراژدی را تا این اندازه تراژیک کرده است. نه‌فقط اینکه چه اتفاقی خواهد افتاد، بلکه اینکه چگونه رخ خواهد داد: ضربه‌ای ناگهانی که از ناکجا به طرفتان یورش می‌آورد، درست در همان لحظه‌ای که اصلاً انتظارش را ندارید. زمانی که نمی‌دانید از آن فرار کنید یا خودتان را آماده کنید تا وقتی که رسید در آغوشش بگیرید.