بریده‌هایی از کتاب زندگی با روان گسیختگی

تشخیصْ عامل آرامش‌بخشی ا‌ست چون نوعی چارچوب پدید می‌آورد؛ یک جامعه، نوعی نَسَب... و اگر بخت یاری کند، نوعی مداوا یا درمان.

من از لحاظ روانی در اتاقی غرق ظلمات گم شده‌ام. زمینی هست که احتمالاً همان سطح بلافصلِ زیر پاهای سِر و کرخت من است. آن تکیه‌گاه‌های پامانند تنها علائم درخور اعتماد من‌اند.

با دوربینم چند عکس گرفتم. چند عکس هم با موبایلم. روی کاغذدیواری موبایلم در حالت قفل‌نقش تندیس ژاندارک بود که وسطش با رنگ طلایی کلمه‌ی «امید» به چشم می‌خورد. دیدم که آن مکان مقدس بر پایه‌ی امید بنا شده، چیزی که با ایمان یکی نیست. امید یک قلاب‌ماهیگیریِ به آب افتاده و در جست‌وجوی ماهی ا‌ست؛ ایمان این باور است که از گرسنگی نمی‌میرید و اگر هم بمیرید، مشیت خداوند چنان است که این ضایعه را جبران می‌کند

گاهی با افرادی برخورد می‌کنم که به بیماری ذهنی اعتقاد ندارند. این افراد ممکن است در برهه‌ای مبتلا به افسردگی یا اضطراب تشخیص داده شده باشند، اما وقتی با آنها ملاقات می‌کنم علامتی در آ‌نها به چشم نمی‌خورد. اغلب اوقات، این افراد ادعا می‌کنند این‌گونه تشخیص‌ها برای کسانی‌که توانایی‌هایی منحصربه‌فرد دارند ظالمانه است.

از نظر این افراد، «توانایی‌های منحصربه‌فرد» معمولاً به توانایی‌هایی گفته می‌شود که زاده‌ی روان‌پریشی‌اند. آنها از جان نَش نقل‌قول می‌کنند که می‌گفته همان ذهنی که باورهای کاذبش‌را پدید می‌آورده ایده‌های درخشانش را نیز تولید می‌کرده است. به کرات و در نهایت صمیمیت به من می‌گویند شخصی که در غرب مبتلا به روان‌گسیختگی تشخیص داده می‌شود، در فرهنگ‌های دیگر ممکن است با عناوینی چون شَمَن یا درمانگر مورد تحسین و ستایش قرار بگیرد. می‌پرسند تا به حال به این مسئله توجه کرده‌اید که روان‌گسیختگی ممکن است از جمله ویژگی‌های روحی شخص باشد و نه نوعی ناخوشی؟