بریده‌هایی از کتاب سرت را از زندگی ام بکش بیرون

هرچه بیشتر فکر کردم، بیشتر دریافتم که برای آدم‌هایی که ازشان خوشم نمی‌آید، جاهایی که نمی‌خواهم باشم و انجام کارهایی که دوست ندارم، بیش از حد وقت می‌گذارم. وحشتناک نیست؟

بدون ملاحظهٔ اینکه شخص مقابل بعد از این مرا دوست خواهد داشت یا نه. فوق‌العاده بود! نباید همیشه همین‌طور عمل کنیم؟ نباید همیشه رُک و بی‌پرده رفتار کنیم؟ اما مرز بین رک بودن و عوضی بودن دقیقاً کجاست؟

آن دسته دوستانی که مثل زالو تمام انرژی شما را می‌مکند، نمی‌گذارند راحت از دستشان خلاص شوید. دقیقاً نمی‌دانستم این «خلاص شدن» از دست یک دوست را چطور باید به انجام برسانم. چطور می‌توانم محکم رفتار کنم و مثل کِرم روی قلاب، الکی به خودم نپیچم؟

هرچه به مسائل بیشتری فکر می‌کردم، برنامه‌ام برای رهایی از این زندان خودساخته دقیق‌تر می‌شد. اگر صرف حذف کاترین از زندگی‌ام تا به این حد برایم موفقیت بزرگی محسوب می‌شود، پس وقتی تمام چیزهای دیگری را که مطابق میلم نیستند از زندگی‌ام حذف کنم، چقدر حس بهتری خواهم داشت!

واقعاً چرا به مهمانی کریسمس اداره می‌روم؟ به‌خاطر اینکه از رئیس و همکارهایم خوشم می‌آید؟ نه! و چرا هنوز در این گروه مزخرف واتس‌اپ هستم که پیام‌هایش تا نصفه‌شب باعث لرزش موبایلم می‌شود؟ هرچه بیشتر فکر کردم، بیشتر دریافتم که برای آدم‌هایی که ازشان خوشم نمی‌آید، جاهایی که نمی‌خواهم باشم و انجام کارهایی که دوست ندارم، بیش از حد وقت می‌گذارم. وحشتناک نیست؟

می‌دانم کسانی هستند که دقیقاً همین کار را می‌کنند، اما من از آن‌ها نبودم. من جزء آن دسته افرادی هستم که هروقت کسی بهشان تنه بزند، مرتب معذرت‌خواهی می‌کنند.

اِل. پیشنهادی بسیار عمل‌گرایانه داد: «صاف برو پیشش و بگو کاترین داری دیوونه‌م می‌کنی و دیگه نمی‌خوام ببینمت.» بعد کمی مکث کرد و اضافه کرد: «خودشیفتهٔ خِرفت!» به‌هرحال اِل. هیچ‌وقت از کاترین خوشش نمی‌آمد.

هیچ اهمیتی به عذاب‌وجدان‌های لعنتی ندهید!

موقعیت‌هایی که در آن‌ها رفتار من تحت‌تأثیر این قرار می‌گرفت که دیگران درباره‌ام چه فکری خواهند کرد و کمتر به این فکر می‌کردم که خودم چه می‌خواهم. (آن زمان هنوز نفهمیده بودم زندگی‌ام بدون کاترین چقدر بهتر شده.)