بریده‌هایی از کتاب درد هر کس به خودش مربوط است

دیدم که برنداشت کسی نعشم از زمین خود نعش خود به شانه گرفتم گریستم

اشکی به رهگذار تو روشن نمی‌کنم ای مرگ! از هراس تو شیون نمی‌کنم

مادر که خاک گشته، برادر که جنگ رفت این باغِ قفل‌تا به ابد، سرپناه کیست؟

دنیای من شبیه درختی است در کویر تنهاییِ اتاق مرا دست کم نگیر

زین دوزخ عظیم مجال گریز نیست ای اشک‌های شور! چه فوّاره می‌کنید؟

سرک همان سرکِ تنگ و خر همان خرِ لنگ دلم گرفته از این زندگیِ تکراری چه بود جمعهٔ من؟ جز دوباره شنبه شدن تمامِ روز، سپس فاژه‌های بی‌کاری شما و سازش‌تان راه حل و مشکل‌تان من و حماقتِ من، زندگی و ناچاری

بذری که در زمین تو میهن! نکاشتیم یا سوخت، یا جوانه نزد، یا غروب کرد دیروزمان در آتش بیهودگی گداخت امروزمان به پوچی فردا غروب کرد

این‌جا به‌جز شکنجه و توهین چه دیده زن؟ غیر از شب و سیاهی سنگین چه دیده زن؟ این‌جا در این معامله‌آبادِ مردها در سینه غیر عقدهٔ دیرین چه دیده زن؟

بودند چهره‌ها همه خوش ظاهراً ولی در بین‌شان تسلّیِ خاطر کسی نبود افسوس! درک واژهٔ هجرت چه مشکل است گویی در این زمانه مهاجر کسی نبود هنگام دور گشتن یک سایه در افق در جاده‌ها به جز دو سه عابر کسی نبود

صورت‌گر خزانم و در پردهٔ خیال یک تابلو برای تو «خوشکرد» می‌کشم تا با فضای باغ کمی آشنا شوی یک لانه‌گک که می‌شکند سرد، می‌کشم

خون است این‌که می‌دود... این خط سرخ نیست خطی که دور نام تو نامرد می‌کشم

عمری خلاف مردم خوش‌پوشِ خوش‌خیال در دل غمِ زمانه گرفتم گریستم دیدم که برنداشت کسی نعشم از زمین خود نعش خود به شانه گرفتم گریستم

اسپان نه شیهه در صف پیکار می‌کشند خر گشته‌اند و بی‌هیجان بار می‌کشند معتاد چای و چُرت و خیال‌اند شاعران کُنجی نشسته، غم‌زده سیگار می‌کشند همسایگان به جای مدد روز احتیاج از آستین خاین خود مار می‌کشند گر نیستند گرم در افگندن نفاق از چه میان ما و تو دیوار می‌کشند؟ ما منکر از حقیقت آیینه نیستیم ما را به زور نیزه به انکار می‌کشند بحث است در جهان سر تصویر ما عفیف! تا باز از من و تو چه شهکار می‌کشند؟

زان‌سان که آب می‌گذرد از جدار سنگ یاد وطن ز خاطر تبعدیان گذشت در فرصت تهاجم پاییزیان به باغ کوچ پرنده بود که از آسمان گذشت وقتی شکوه هستی‌مان شد فدای هیچ از دیده‌ام گروه تماشاگران گذشت بوی وطن نشسته در احساس‌مان هنوز هرچند از جدایی‌مان سالیان گذشت تا شب به قتل مشرقیان بر زد آستین بر دوش ما جنازهٔ صد قهرمان گذشت بیهوده دل به خواندن شهنامه خوش مکن رستم تهمتنی است که از داستان گذشت

شهر از درد به خود می‌پیچد درد هر کس به خودش مربوط است این‌که جان داده در آغوش خودش زندگی نیست، کویر لوت است