بریده‌هایی از کتاب نیروی پنهان دوستی و رفاقت

اما هرگز شرایط پرفشار زندگی اجتماعی در دانشگاه را فراموش نکرده بود. "دیدن آدم‌های جدید، دوست‌پیداکردن، ایجاد روابط جدید. مدام تحت فشاری برای اینکه خودت رو ارزیابی کنی و تصمیم بگیری با چه‌جور آدم‌هایی می‌خوای معاشرت داشته باشی."

رابطه ـ از جمله رابطهٔ دوستی ـ محصول تعاملات مکرر بین دو فرد است؛ تعاملاتی که هرکدام بر بستر قبلی شکل می‌گیرند. این تعریف توضیح می‌دهد چرا بعد از مکالمهٔ دلچسبی که با یک نفر داشته‌ایم دوست داریم دوباره با او صحبت کنیم و چرا معمولاً مکالمه‌های بعدی پربارتر و بهتر هستند.

مکاتب مهم روان‌شناسی مانند روان‌کاوی و رفتارگرایی همچنان به دوستی بی‌توجه بودند؛ زیگموند فروید به همه‌چیز از دریچهٔ روابط جنسی می‌نگریست و رفتارگراها نیز تنها بر پدیده‌های قابل‌مشاهده و قابل‌آزمایش تمرکز می‌کردند. حاصل این دو سنت فکری چیزی نبود جز محدودکردن درک اهمیت مفهوم کهن و سادهٔ محبت.

"همان‌طور که مردم تا با هم نان و نمک نخورده باشند، نمی‌توانند یکدیگر را بشناسند... به همان صورت تا وقتی که مهرشان به دل هم ننشسته باشد و اعتماد متقابل بینشان شکل نگرفته باشد نمی‌توانند یکدیگر را به‌عنوان دوست بپذیرند... چراکه اگرچه میل به دوستی به‌سرعت در انسان شکل می‌گیرد، شکل‌گرفتنِ خودِ دوستی مستلزم گذر زمان است."

حضور یک دوست می‌تواند سطح استرس را کاهش دهد و رویاروشدن با چالش‌ها را آسان‌تر کند.

"بهترین چیزی که انسان‌ها می‌توانند در طول عمر کوتاه خود از آن بهره‌مند شوند دوستی و حس نزدیکی است و به‌زودی از درک جایگاه آن‌ها عاجز خواهند شد؛ با این حال، دوستی‌ها و صمیمیت‌ها را به حال خود رها می‌کنند تا هرطور می‌خواهند رشد کنند به این امید که نیروی "اینرسی حرکتی" باعث دوامشان خواهد شد."

"دوست به‌مثابه خودی دیگر است."

کلمهٔ "فیلیا" در یونانی باستان را، در معنایی وسیع‌تر، می‌توان معادل واژهٔ دوستی در نظر گرفت. از نظر ارسطو فیلیا یا همان دوستی یکی از ناب‌ترین لذات زندگی است. به عقیدهٔ او، فیلیا می‌تواند برای انگیزه‌های مختلفی شکل بگیرد: منفعت (رابطهٔ تجاری)، لذت (عشق رمانتیک) و فضیلت (دیدار واقعی دو ذهن).

ثابت شده است که دوستی نیز به‌معنای واقعی کلمه در بقا نقش و اهمیت دارد: کسانی که بیشتر از دیگران با جامعه درمی‌آمیزند، نسبت به کسانی که ارتباطات ضعیف‌تری دارند بیشتر عمر می‌کنند.

زندگی اجتماعی بخش زیادی از انرژی فیزیکی و روانی ما رو به خودش اختصاص می‌ده. ما زمان بسیار زیادی رو صرف ایجاد یا پایان‌دادن به روابط می‌کنیم. چرا گاهی به نظر می‌رسه موضوع رابطه موضوع مرگ و زندگیه؟"

بیشتر ما در توجه نکردن به پدیدهٔ دوستی و جدی نگرفتنِ اهمیت آن به‌اندازهٔ دانشمندان و محققان گناهکار هستیم. اگرچه ممکن است در کلام به آن اهمیت بدهیم، همیشه روابط عشقی و خانوادگی‌مان را بر دوستی‌هایمان ترجیح داده‌ایم و به‌محض عاشق‌شدن، دوستانمان را فراموش می‌کنیم و اگر سرمان شلوغ باشد، اولین چیزی که از آن صرف‌نظر می‌کنیم وقت صرف کردن با دوستانمان است.