بریده‌هایی از کتاب طرز فکر اعتیاد آور خودفریبی را درک کنیم

خیلی از کسانی که بهبودی پیدا کرده‌اند گفته‌اند: «زمانی که اعتیاد را کنار گذاشتم، یک جور خلأ درون خودم حس می‌کردم. اصلاً نمی‌دانستم علّتش چی است. حالا می‌دانم که آن فضای خالی، مربوط به جایی بود که متعلق به خدا است».

شما نمی‌توانید کمبود یک ویتامین را با مقادیر زیاد یک ویتامین دیگر جایگزین کنید. این وضعیت شبیه به اشتباهی است که معتادها مرتکب می‌شوند. این افراد دارای طرز فکر اعتیادآور استدلال می‌کنند که چون غذا، پول، الکل یا سایر مواد مخدر برخی نیازها را رفع کرده‌اند، همه نیازها را می‌توانند برطرف کنند.

بیشتر افراد از طریق تجربه متوجه می‌شوند که برخی مواد، حس خشنودی ایجاد می‌کنند. در نتیجه، طرز فکر اعتیادآور می‌تواند افراد را به این سمت سوق بدهد که آن نیاز روحی مبهم را با کمک غذا، مواد مخدر، روابط جنسی یا پول ارضا کنند.

در واقع، افرادی که توصیه می‌کنند یک شخص برای تخلیه خشم به جیغ زدن و مشت زدن به یک بالش رو بیاورند، دلیلِ علمی برای این توصیه‌ها ندارند.

زمانی که توّهم توانایی مطلق بودن، که بخشی از طرز فکر اعتیادآور است، کنار گذاشته شود، فرد قادر می‌شودکه به اشتباهاتش اعتراف کند.

شخصی که در حال بازپروری است باید یادبگیرد نه تنها ایرادی ندارد که یک انسان باشد، بلکه یک انسان خوب بودن، بزرگ‌ترین موفقیت است. اما افراد باید اوّل انسان باشند، که معنایش این است که باید هر از گاهی مرتکب اشتباه شوند.

تمام افراد معتادی که من تا به حال دیده‌ام قبل از مصرف مواد مخدر احساس حقارت داشته‌اند. گاهی آنها در تمام جنبه‌های زندگی‌شان احساس نالایقی یا بی‌ارزشی می‌کرده‌اند، ولی بعضی وقت‌ها آنها در حیطه تخصص‌شان احساس توانایی کامل داشته‌اند، اما به عنوان یک انسان، یک همسر، یک همکار یا یک والد احساس بی‌ارزشی می‌کرده‌اند.

عزّتِ نفس پایین اشاره به احساس‌های منفی دارد که افراد بدون داشتن دلیل واقعی در مورد خودشان احساس می‌کنند. به عبارت دیگر، در شرایطی برخی افراد با داشتن توّهم خودبزرگ‌بینی از خودشان تصویر آشفته‌ای دارند، در حالی که افراد دارای عزّتِ نفس پایین، توّهم حقارت، بی‌لیاقتی و بی‌ارزشی دارند.