بریده‌هایی از کتاب طرز فکر اعتیاد آور خودفریبی را درک کنیم

معنای بهبودی کامل از اعتیاد چیزی بیشتر از مصرف نکردن مواد مخدر است. معنای بهبودی کامل، کنار گذاشتن نظام فکری بیمارگونه و اتخاذ یک نظام فکری سالم است.

با بیان کردن تصوّرات و احساس‌هایمان با دیگران و کسب یک دیدگاه عینی، احساس کینه کاهش پیدا کرده و ممکن است به طور کامل رفع شود.

زمانی که مردها از خروجی گریه کردن محروم می‌شوند، روان مردها ممکن است دنبال خروجی دیگری باشد و این وضع اغلب به خشم منجر می‌شود.

افسردگی یکی از دردناک‌ترین احساساتی است که معتاد ممکن است به کمک الکل یا سایر مواد مخدر تسکین داده باشد.

چرا باید یک مرد به خاطر گریه کردن در زمان ناراحتی خجالت بکشد؟

سه اصل مهم تمام اعضای گروه‌های الکلی‌های گمنام از سه اصل مهم آگاه هستند: شما باعث اعتیاد نشده‌اید، شما نمی‌توانید آن را کنترل کنید و شما نمی‌توانید آن را درمان کنید.

موانع موجود در راهِ زندگی قابل اجتناب نیستند و واقع‌بینانه است که انتظار وقوع آنها را در حین بازپروری داشته باشیم.

من به کسانی که در مرکز درمانی ما بستری می‌شوند می‌گویم که اگر در چند هفتۀ اول بعد از مرخص شدن با مشکلات مواجه شدند، می‌توانند من را سرزنش کنند. چون من دعا میکنم که چند هفتۀ اوّل بعد از مرخص شدن برای آنها راحت و بی‌دردسر نباشد و آنها بتوانند بلافاصله فشارهای زندگی واقعی را تجربه کنند. من می‌خواهم آنها از ابزارهایی که در طی درمان به آنها داده شده استفاده کنند: - با فرد حامی‌شان در برنامه دوازده‌گانه تماس بگیرند. - در جلسات شرکت کنند. - تجربیات و احساسات‌شان را با دیگران مطرح کنند. - از سایر توصیه‌ها پیروی کنند.

افراد دارای طرز فکر اعتیادآور ممکن است فکر کنند که بعد از تلاش سختی که برای ترک کرده‌اند، آنها لایق یک دوره استراحت هستند، اما این طرز فکر می‌تواند به عود منجر شود

خیلی از افراد ساده‌لوحانه فکر می‌کنند اگر برنامه بازپروری را تمام کردند معنایش این است که از برنامه درمانی «فارغ التحصیل» شده‌اند.

اما اتفاقی که می‌افتد این است که افرادی که اعتیاد را ترک میکنند به تدریج نقاط قوت خودشان برای مقابله با چالش‌ها را کشف میکنند. علاوه بر این، اگر آنها برای غلبه بر مشکلات‌شان نیاز به کمک داشته باشند، یاد گرفته‌اند که به دنبال کمک گرفتن برآیند و بپذیرند که دیگران به آنها کمک کنند.

بیشتر افراد برای بقای اقتصادی با دشواری رو به رو هستند. مسائلی در عالم اقتصاد رخ میدهند که از کنترل ما خارج هستند و ممکن است زندگی ما را با تهدید رو به رو کنند. همچنین ما در معرض بیماری‌های جسمی و روانی هستیم. فرزندان ما ممکن است در ارتباط با وضع تحصیلی و دوستان‌شان مشکلاتی داشته باشند، و بله، حتی ممکن است به اعتیاد مبتلا باشند. در عالم واقع، برای مشکلاتی که ما ممکن است با آنها مواجه شویم انتهایی وجود ندارد و دلیلی وجود ندارد که معتادها انتظار داشته باشند که وقتی اعتیاد را ترک می‌کنند، مشکلات آنها ناپدید شوند.

«آنها به من می‌گفتند که اگر من مشروب نوشیدن را کنار بگذارم، اوضاع بهتر می‌شود. ولی اشتباه می‌گفتند. اوضاع بهتر نمی‌شود، من بهتر می‌شوم».

در تمام جنبه‌های بهبودی فرد رشد می‌کند. پذیرفتن زندگی به این شکلی که هست، پذیرفتن ناتوانی خود، تسلیم یک نیروی برتر شدن، درست کردن یک فهرست اخلاقی و نشان دادن آن به دیگران و ایجاد اصلاحات، همه این‌ها به تدریج رخ می‌دهند. کسی که سال‌ها در حال بازپروری بوده است، ممکن است به سال‌های اول بازپروری نگاه کند و ببیند که چقدر مطالب زیادی برای یادگرفتن وجود داشته است و او تا چه حد پیشرفت کرده است.

اما زمانی که معتاد در حال بهبودی با سایر افراد در حال بهبودی به شکل منظم تماس برقرار می‌کند، متوجه می‌شود که دیگران بهبودی راحت‌تری نداشته‌اند و در واقع خیلی از افراد وضعیتی شبیه به او دارند.

افراد دارای طرز فکر اعتیادآور اغلب اعتقاد دارند که چیزی غیرعادی در این وضعیت وجود دارد. وقتی متوجه وضعیت خودشان می‌شوند و می‌بینند که نمی‌توانند برای مدتّی طولانی بدون برهم خوردن آرامش‌شان زندگی کنند، فکر می‌کنند تنها آنها هستند که این وضعیت را دارند و به شکلی غیرعادلانه به آنها ظلم شده است. اگر آنها مشروب می‌نوشند یا از سایر مواد مخدر استفاده می‌کنند، به مجموعه‌ای غیرقابل تحمّل از مشکلات اشاره می‌کنند که باید تلاش می‌کردند با آنها سازگار شوند. آنها به خودشان می‌گویند: «این فقط یکی دو تا مشکل نیست، من هیچ وقت برای یک لحظه هم آرامش نداشته‌ام».

چیزی که افراد دارای طرز فکر اعتیادآور نمی‌توانند درک کنند این است که زندگی مجموعه‌ای از چالش‌های مستمر است. ما ممکن است برای غلبه کردن بر یک مانع تلاش بسیاری صرف کنیم. وقتی می‌خواهیم کمی آرامش داشته باشیم، خیلی زود خودمان را مواجه با یک مانع دیگر می‌یابیم و این وضع تا ابد ادامه دارد.

عود کردن باعث نمی‌شود فوایدی که از بهبودی از اعتیاد تا آن لحظه بدست آمده ناپدید شوند.

خیلی از کسانی که دچار عود می‌شوند، فکر می‌کنند: «چه فایده‌ای دارد؟ من سعی خودم را کردم ولی موفّق نشدم. من باید در این نبرد تسلیم بشوم.» مشکل این جاست که آنها با یک نتیجه‌گیری شروع می‌کنند، به جای اینکه به حقایق وضعیت‌شان نگاه کنند: پیشرفتی که بدست آورده‌اند، مهارت‌هایی که کسب کرده‌اند و پاداش‌های حاصل از بهبودی. فردی که اعتیادش عود کرده است، به جای توّجه کردن به پیشرفت‌هایی که کرده‌است، دوست دارد استفاده از مواد مخدر را ادامه دهد. احساس بی‌فایدگی و ناامیدی کردن، چیزی نیست به جز طرز فکر اعتیادآور، که هدف آن پیش‌بردن استفاده مستمر از مواد مخدر است.

علّتش چیست که ما به راحتی تشخیص می‌دهیم که گرسنگی را باید با غذا، و تشنگی را باید با آب برطرف کنیم، ولی نمی‌توانیم به راحتی تشخیص دهیم که چه چیزی امیال روحی را ارضا می‌کند؟ پاسخی برای این سوال وجود دارد، که عالمان علم الهیات آن را اصل چیزی می‌دانند که نوع بشر برای آن وجود دارد: انسان تنها یک حیوان نیست که فقط کمی باهوش‌تر از سایر حیوانات است. انسان‌ها به عنوان موجوداتی که از آزادی اخلاقی برخوردار اند، می‌توانند روحانیت خودشان و رابطۀ منحصر به فردشان با خدا را تشخیص دهند.