بریده‌هایی از کتاب هنر همه فن حریف شدن در احساسات

«به چشم مبتلا به یرقان، همه‌چیز زرد می‌آید.» اگر در زندگی عصبانی باشید، هر جا که نگاه کنید عصبانیت و خشم می‌بینید. این قضیه درمورد باقی احساسات، حتی احساسات مثبت، هم صدق می‌کند.

حرف‌های طرف مقابل را برای درک‌کردن گوش‌کنید، نه برای این‌که استدلال خودتان را از روی آن درست کنید. به خاطر داشته باشید که رفتار طرف مقابل یک علامت است و خود احساس واقعی‌اش نیست.

وقتی بیش‌تر از همیشه به حمایت عاطفی احتیاج داریم، کم‌تر از همیشه آن را دریافت می‌کنیم.

اضطراب نشانهٔ این است که احساس می‌کنیم چیز مهمی خارج از کنترل ماست.

بیماری عاطفی یعنی اجتناب از واقعیت به هر قیمتی. سلامت عاطفی یعنی روبه‌روشدن با واقعیت به هر قیمتی.

احساسات جریحه‌دارشده خودبه‌خود محو نمی‌شوند، خودبه‌خود التیام پیدا نمی‌کنند. اگر احساسات‌مان را ابراز نکنیم، مثل بدهی روی‌هم تلنبار می‌شوند و بالاخره مهلت پرداخت و تسویه‌حساب‌شان سر می‌رسد.

عواطف و احساسات به تفکر ما هدف، اولویت و تمرکز می‌دهند. آن‌ها به ما می‌گویند با دانشی که حواس ما در اختیارمان می‌گذارد چه کنیم.

احساسات حقیقی‌مان می‌توانند آشفته، ناجور، گیج‌کننده و حتی اعتیادآور باشند.

ما آن‌قدر انسان و جایزالخطا هستیم که هیچ‌وقت به آن‌جا نمی‌رسیم، اما خودِ برتر مثل یک آرمان طلایی است که می‌توانیم در ذهن داشته باشیم. ممکن است همیشه خود برترمان نباشیم، حتی ممکن است خیلی وقت‌ها به آن نزدیک هم نشویم، ولی مهم این است که آن را خوب بشناسیم. کسی که آرزو داریم کاش او بودیم. اگر در طی فرالحظه از خود بپرسیم خود برترِ من چه واکنشی نشان می‌داد؟ حداقل می‌فهمیم که دوست داشتیم در این مقطع حساس چطور رفتار کنیم و شاید رفتارمان به این باور نزدیک و دفعهٔ بعد نزدیک‌تر شود.

همهٔ ما باور داریم که احساسات‌مان مهم‌اند و باید به‌طور تمام‌وکمال و با احترام با آن‌ها برخورد شود؛ اما درعین‌حال فکر می‌کنیم که احساسات مخل کارمان بوده و ثمره‌ای ندارند؛ سر کار، در خانه و هرجای دیگری.

«تو کی هستی که من رو تعریف کنی؟ کی چنین حقی بهت می‌ده؟ چرا نیاز داری که من رو تحقیر کنی؟ من تو و قضاوتی را که راجع به من می‌کنی رد می‌کنم، من خودم می‌دونم کی هستم.»

بیماری عاطفی یعنی اجتناب از واقعیت به هر قیمتی. سلامت عاطفی یعنی روبه‌روشدن با واقعیت به هر قیمتی.

. احساس شادی این کار را نمی‌کند، بلکه احساس ناراحتی است که ما را کمک می‌کند از پس شرایطی دشوار بربیاییم

ولی مسئله این‌جاست که وقتی احساسات‌مان را نادیده می‌گیریم یا سرکوب می‌کنیم، برعکس قوی‌تر می‌شوند. احساساتی که خیلی قوی هستند در درون‌مان بزرگ می‌شوند، مثل نیرویی تاریک که عاقبت تمام کارهای‌مان را مسموم می‌کند، چه خوشمان بیاید چه نیاید. احساسات جریحه‌دارشده خودبه‌خود محو نمی‌شوند، خودبه‌خود التیام پیدا نمی‌کنند. اگر احساسات‌مان را ابراز نکنیم، مثل بدهی روی‌هم تلنبار می‌شوند و بالاخره مهلت پرداخت و تسویه‌حساب‌شان سر می‌رسد.

تا دلایل وقوع احساسات را نفهمیده و درک نکرده‌ایم، هرگز نمی‌توانیم کمک چندانی به خودمان، فرزندان‌مان یا همکاران‌مان بکنیم.

اگر احساسات‌مان را ابراز نکنیم، مثل بدهی روی‌هم تلنبار می‌شوند و بالاخره مهلت پرداخت و تسویه‌حساب‌شان سر می‌رسد.

جامعه به ما می‌گوید که وقتی زنی احساسات شدیداً منفی‌اش را علناً ابراز می‌کند، کنترل خودش را از دست داده و باید تنبیه شود. وقتی مردی چنین کاری می‌کند، رفتار طبیعی مردانه است و مستحق مجازات و تنبیه نیست. اعتقادات گسترده، که حتی گاهی حواس‌مان به آن‌ها نیست، با کلیشه‌های جنسیتی همسو شده و بر نحوهٔ ابراز احساسات ما و به‌نحوهٔ درک احساسات دیگران از طرف ما اثر می‌گذارند.

تحقیقات نشان می‌دهد افرادی که قدرت بیش‌تری دارند، کم‌تر به احساسات اطرافیان‌شان واکنش نشان‌می‌دهند

مهم‌ترین خصوصیاتی که می‌خواهید فرزندان‌تان در بزرگ‌سالی داشته باشند چیست؟ آیا مهارت در ریاضیات، دانش علمی یا توانایی ورزشی است؟ یا اعتمادبه‌نفس، مهربانی، حس هدفمندی و بلوغ لازم برای ایجاد روابط سالم و بادوام؟

نتیجه‌گیری یک پژوهش، سی دقیقه بحث‌وجدل با شریک زندگی‌تان می‌تواند توانایی بدن‌تان را در بهبودی حداقل تا یک روز به تأخیر بیندازد و اگر مرتب بحث‌وجدل کنید، این تأخیر دوبرابر می‌شود.