بریده‌هایی از کتاب نور و نیلوفر

از دلتنگی نامه‌های عصر جمعه اگرچه ذهن بشر قرن‌هاست خستۀ توست اگرچه متن تو را دوره کرده حاشیه‌ها ولی به چیستی‌ات پی نبرده فلسفه‌ای فراترید هنوز از تمام فرضیه‌ها

پکی عمیق به سیگار و رخوتی دیگر، دوباره سرفۀ خونین و خِس‌خسِ ریه‌ها گرفته دست مرا روزنامه‌ای کهنه، عبور می‌دهد از کوچۀ حوادث شهر جنون و خودکشی و جزر و مد سطحِ سهام، تجاوز و سرقت، قتل عمدها، دیه‌ها میان مردم این شهر عده‌ای هستند که در پس سرشان جای چکش قاضی است و دلخوش‌اند به حکم اداره‌ای که در آن، نشسته گرد عدالت به روی دوسیه‌ها اگر چه رد شدن از این قضیه بهتر بود

آسمان هم زمین‌خوردۀ توست، روح عصیانگر کهکشان‌گرد! اولین ضربه، محرابِ گلگون، دومین جرعه، تشتی پر از خون تا تو مجنون ِمجنونِ مجنون، آه ای مرد! ای مرد! ای مرد!

زمان به ساعت من یک دقیقه تا صفر است شتاب عقربه‌ها را گرفته بغض زمین زمان در آخر هر پنج‌شنبه می‌پرسد: رسیده‌اند به پنجاه و چند ثانیه‌ها؟

تو حسن مقطع این آفرینشی! آری دوازده صنعت در تو مختصر شده است نهفته است به دقت، به حوصله، به شکوه، در استعارۀ تو ازدحام مکنیه‌ها

ای نخستین بدر، هر شب دیدنت را دوست دارم آسمان در آسمان تابیدنت را دوست دارم ای خدای خاک! وقتی ابرها را می‌تکانی از درختی مرده، خرما چیدنت را دوست دارم دست‌هایت را همان اندازه که شمشیر می‌زد وصله وقتی می‌زند پیراهنت را دوست دارم آه ای بر چاه ِعدلِ کوفه بوتیمار غمگین!

تو آفریده شدی تا بهار زنده بماند کمی ‌امید در این انتظار زنده بماند تو آمدی که در این عرصۀ شکست و تزلزل ثبات قامت یک افتخار زنده بماند فدای لحن کلامت، همیشه شاعر ِهستی! بخوان که شعر در این گیرودار زنده بماند گرفته این همه منصور دست ناصری‌ات را که نبض حادثه در چنگ دار زنده بماند در این زمانۀ سنگی من از تو یاد گرفتم که می‌شود مردی شیشه‌وار زنده بماند

آسمان هم زمین‌خوردۀ توست، روح عصیانگر کهکشان‌گرد! اولین ضربه، محرابِ گلگون، دومین جرعه، تشتی پر از خون تا تو مجنون ِمجنونِ مجنون، آه ای مرد! ای مرد! ای مرد!