بریده‌هایی از کتاب بیش یادگیری

«همیشه برای خودت چالشی ایجاد کن

هرچه شخص در کاری توانمندتر شود، متوجه می‌شود چقدر بیشتر می‌تواند در آن حوزه پیشرفت کند.

برای یادگیری سریع چیزهای مهم، لازم نیست مجموعهٔ مشخصی از استعدادها را داشته باشید. این فرایند را همه می‌توانند به‌خوبی انجام دهند. تنها دلیلی که بیشتر مردم این کار را نمی‌کنند این است که هرگز کتابی که راه را به آن‌ها نشان دهد نداشته‌اند، البته تا الان.

تحسین، نوع رایجی از بازخورد که معلم‌ها اغلب از آن استفاده می‌کنند (و دانش‌آموزان از آن لذت می‌برند)، معمولاً برای یادگیری مضر است. وقتی بازخورد به سنجش شما به‌عنوان یک فرد می‌پردازد (به‌عنوان مثال، «تو خیلی باهوشی!» یا «تو خیلی تنبلی») معمولاً در یادگیری تأثیر منفی می‌گذارد.

آنچه می‌تواند مانع پیشرفت ما شود نه بازخوردهای منفی، بلکه ترس از شنیدن انتقاد است که باعث کنارگذاشتن پروژه‌مان می‌شود. بعضی اوقات بهترین کار فقط شیرجه‌زدن در دل سخت‌ترین محیط است، چون حتی اگر در ابتدا بازخورد خیلی منفی باشد، می‌تواند ترس‌های‌تان از شروع پروژه را کاهش دهد و اگر آن‌قدر تند باشد که کمکی نکند هم به شما این امکان را می‌دهد که بعداً کارتان را اصلاح کنید.

مهم‌ترین خصیصهٔ بیش‌یادگیری، ورای اصول و تاکتیک‌ها، روح بیش‌یادگیری است. روح مسئولیت‌پذیری به یادگیری‌تان: تصمیم‌گیری دربارهٔ این‌که چه می‌خواهید بیاموزید، چطور می‌خواهید آن را بیاموزید و تهیهٔ برنامه‌ای برای آموختن آنچه باید بیاموزید

بسیار رایج است که چیزی را نفهمیده باشیم، ولی فکر کنیم فهمیده‌ایم. محققی به نامِ ربکا لاوسون‌ این را «توهم عمق تبیینی» می‌نامد.

اما اصل کار مستقیم می‌گوید در واقع بیشتر پروسهٔ یادگیری وقتی اتفاق می‌افتد که در حال انجام کاری هستید که می‌خواهید در آن پیشرفت کنید.

پل گراهام، گفته است: «در بسیاری از زمینه‌ها، یک سال کار متمرکز به‌علاوهٔ توجه بسیار کفایت می‌کند.»[۱]

بهترین بیش‌یادگیران آن‌هایی هستند که دلایل واقع‌گرایانهٔ خود برای یادگیری را با انگیزه‌ای که باعث هیجان‌شان می‌شود تلفیق می‌کنند.

من ذهنیت آزمایش‌گر را امتداد ذهنیت رشد می‌دانم: درحالی‌که ذهنیت رشد شما را به دیدن فرصت‌ها و نیروی بالقوه‌تان برای پیشرفت ترغیب می‌کند، آزمایش‌کردن طرحی برای رسیدن به آن پیشرفت‌ها وضع می‌کند. ذهنیت آزمایش‌گر فقط فرض نمی‌کند که رشد امکان‌پذیر است، بلکه به منظور بررسی همهٔ راه‌های ممکن رسیدن به رشد، راهبردهای فعال می‌سازد.

زمانی که فرد یاد می‌گیرد کاری را انجام دهد که کس دیگری قادر به انجام‌دادن آن نیست، یادگیری واقعاً ارزشمند می‌شود.

دوران متوسط‌بودن به پایان رسیده

یادتان باشد که حتی اگر یادگیری‌تان سخت و پرفشار باشد، بعدها از مهارتی که آموخته‌اید بدون هیچ سختی استفاده خواهید کرد. سرمایه‌گذاری فعلی‌تان در فشار برای یادگیری، بعدها عملکرد ماهرانه‌تان را فعالیتی بسیار لذت‌بخش‌تر می‌کند.

ارزشمندترین لحظات شادی در زندگی با انجام‌دادن کارهای آسان به دست نمی‌آیند، بلکه نتیجهٔ تحقق پتانسیل‌تان و غلبه بر عقاید دست‌وپاگیری هستند که در مورد خود دارید.

اِبینگ‌هاوس منحنی فراموشی را کشف کرد. این منحنی نشان می‌دهد ما بعد از یادگیری مستعد فراموشی خیلی سریع هستیم و در فراموشی دانش‌مان زوال تصاعدی‌ای وجود دارد که شیبش درست بعد از یادگیری در تندترین حالت است. ابینگ‌هاوس می‌گوید البته این فراموشی به‌تدریج کم می‌شود و میزان دانشی که فراموش می‌کنیم در گذر زمان کاهش می‌یابد.

غرقگی همان حالتی از ذهن است که آن را «بودن در محدوده» می‌نامیم. در این حالت دیگر حواس‌مان با افکار مزاحم پرت نمی‌شود و ذهن‌مان کاملاً درگیر کار موردنظر است. غرقگی حالتی دلپذیر است که بین بی‌حوصلگی و ناامیدی جریان دارد، وقتی کاری نه خیلی سخت و نه خیلی آسان باشد،

کارآفرین و سرمایه‌گذار معروف، پل گراهام، گفته است: «در بسیاری از زمینه‌ها، یک سال کار متمرکز به‌علاوهٔ توجه بسیار کفایت می‌کند.»

همان‌طور که در قسمت استعداد گفته شد، اجازه ندهید نمونه‌های استثنائی شما را از پیاده‌کردن همان اصول دلسرد کنند

هر بار که تعلل می‌کنید، عادتی ذهنی به وجود آورید؛ سعی کنید میل‌تان به انجام‌ندادن آن کار یا میل قوی‌تر برای انجام‌دادن فعالیتی دیگر را تشخیص دهید. حتی شاید بخواهید از خودتان بپرسید الان کدام حس قوی‌تر است: آیا مشکل این‌جاست که به کار دیگری تمایل بیشتری دارید (مثلاً چیزی بخورید، گوشی‌تان را چک کنید، چرت بزنید) یا می‌خواهید از کاری که باید انجامش دهید طفره بروید، چون فکر می‌کنید سخت، دردناک یا خسته‌کننده است؟ این آگاهی برای پیشرفت لازم است، پس اگر احساس می‌کنید تعلل نقطه‌ضعف شماست، قبل از برطرف‌کردن مشکل‌تان، به‌دست‌آوردن این آگاهی را در اولویت خود قرار دهید.