بریده‌هایی از کتاب دوباره بیندیش!

قرار نیست منتظر بمانیم تا اعتماد به نفس ما ظهور کرده و ما را به هدف‌های بزرگمان برساند. اعتماد به نفس در فرآیند دستیابی به هدف‌های بزرگ حاصل می‌شود. هالا معتقد است: «من، عارضهٔ عجز و احساس ناتوانی را عارضه‌ای مفید می‌دانم. این احساس به ما کمک می‌کند بیشتر کار و تلاش کنیم. این احساس نیروی محرکه‌ای برای کارهای بیشتر است. یاد گرفته‌ام از تردیدها و احساس عجز به نفع خودم استفاده کنم. وقتی گرفتار تردید می‌شوم بیشتر رشد می‌کنم.»

نتیجه این بوده است که هر چه فرد دانش خود را بالاتر فرض کرده نمره کمتری آورده است. یعنی اشخاص در مورد میزان دانش واقعی خود ارزیابی بالاتر از حد معمول دارند. اتفاقاً این افراد علاقهٔ کمتری هم به یادگیری و تمایل اندکی به به‌روز کردن آگاهی‌های خود دارند

یکی از چیزهای بزرگی که مرا آزار می‌دهد اطلاعات غلط یا غیرقابل فهم است. اشخاص با گفتن این موضوع‌ها تظاهر می‌کنند چیزهایی را می‌دانند که در واقع آن چیزها را نمی‌دانند.

«کسانی که نمی‌توانند... نمی‌دانند که نمی‌توانند». این نظریه امروزه به «عارضهٔ دانینگ-کروگر» معروف است. کسانی که این عارضه را دارند فاقد لیاقت و کفایتی هستند که به احتمال زیاد توأم با اعتماد به نفس بیش از حد است.

مشکل کسانی که کنار گود می‌نشینند و فقط داد می‌زنند «لنگش کن!» در این است که اولاً آنها خیال می‌کنند صاحب دانشی خدادادی و موروثی هستند و دیگر این‌که این عارضه راه اندیشیدن آنها را بسته نگه می‌دارد. این افراد خیال می‌کنند همه چیز را می‌دانند. پس حالا که اطمینان دارند چیزی را می‌دانند نیازی هم به پیدا کردن عیب‌ها و نقص‌ها در دانسته‌های خود احساس نمی‌کنند تا چه رسد به رفع و رجوع آن