بریده‌هایی از کتاب شعر زمان ما؛ سیمین بهبهانی

باور نمی‌کنید اما در مشت‌ها ستاره دارم طرحی ز نور می‌تراود انگشت‌ها چون می‌فشارم... در مشت‌ها ستاره دارم می‌خواهمش کسی ندزدد هر گوشه چشم می‌دوانم هر لحظه گوش می‌سپارم هر گوشه چشم می‌دوانم: آنجا کسی است در سیاهی دیو است، دیو قصه، آری کز دایه مانده یادگارم دیو است و چشمِ پرجنونش آتشفشانِ خشم و خونش موجِ گدازه می‌فشاند سرخ و بنفش در کنارم ... در دست‌ها هر آنچه دارم می‌کوبمش به مغز و آنگه می‌بینمش تپیده در خون از خَست و خَستِ سنگسارم دیو اوفتاده از بلندا در پستنای خاک و خارا باور نمی‌کنید اما دیگر ستاره‌یی ندارم ...