بریده‌هایی از کتاب شعر زمان ما؛ نادر نادرپور

من تکیه کرده‌ام به درختی که هیچ‌گاه از پشت او، تصوّر دیدار آفتاب در آستان صبح، میسّر نبوده است.

وین آرزو مراست که بعد از هزار سال نقّاش روزگار، به رغم گذشته‌ها آینده‌ای به کام دل من رقم زند لیکن، هراسناک از آنم که آسمان آیینه‌ای شکسته نهد در برابرم...

ما را ز چارچوب طلایی رها کنید ما در جهان خویشتن آزاد بوده‌ایم...

گسستن از همه، رفتن، به خویش پیوستن.